ΕΚΚΙΝΗΣΗ ΑΔΡΑΣΤΕΙΑΣ

Αδράστεια, αδελφή της Ερινύας και της Νεμέσεως. Η Ερινύα απευθυνόταν στη συνείδηση. Εάν αποτύγχανε, κατέφθανε υπό το φως του Ήλιου ως δικαστής/εκτελεστής η Νέμεσις. Με τη πτώση του φωτός, η Αδράστεια, κόρη του Διός και της Νυκτός, αναλάμβανε να συνεχίσει το έργο της Νεμέσεως μέχρι της ανατολής του ζωοδότου Ηλίου.
Επομένως το ρητό "νύχτα θα φύγουν" μάλλον δεν ισχύει πια. Γιατί υπάρχει και φύλακας της νυκτός.
Είναι καιρός της ανόδους επί των επάλξεων! Τελευταία οι καιροί το απαιτούνε και η κυβέρνηση το απεύχεται. Ότι πολεμά η εξουσία είναι καλό για το λαό.
Κάποιοι από εμάς φωνάζαμε για τον κίνδυνο του Γιωργάκη, αλλά η κραυγή ήταν επί κωφών ώτων. Ακόμη και τώρα, οι εταιρείες διαφήμισης αρέσκονται στο να δημιουργούν διαφημίσεις που προκαλούν νοσταλγία για τη δεκαετία του '80 ως τη καλύτερη όλων. Μία δεκαετία που σήμανε την έναρξη της μεγάλης καταστροφής της πατρίδος μας, μετά το μεγάλο "εθνάρχη" που ήρθε να σημάνει την έναρξη του χορού του Ζαλόγγου. Μία γενοκτονία που κορυφώνεται στις μέρες μας.
Τώρα μέσα στη κρίση, την ασάφεια και την ανασφάλεια, η τρομοκρατημένη μάζα είναι πια ευάλωτη σε πολλαπλά μέτωπα. Αλλά τώρα είναι η στιγμή. Η στιγμή που πρέπει μία τίγρης να ξυπνήσει. Μία τίγρης που λέγεται ΕΛΛΑΣ.
Νέμεσις και Αδράστεια είναι εδώ. Και δεν ήλθαν να χαϊδέψουν

Read More

ΕΥΑΡΜΟΝΗ ΧΟΡΕΙΑ ΜΙΑΣ ΕΣΧΑΤΗΣ ΠΑΝΑΔΕΛΦΟΣΥΝΗΣ

«Αἰὼν παῖς ἐστι παίζων, πεσσεύων• παιδὸς ἡ βασιληίη», κατά τον στοχασμό του μέγιστου Ηράκλειτου!
«Αἰὼν παῖς ἐστι παίζων, πεσσεύων• παιδὸς ἡ βασιληίη – Ο Αιών είναι ένα παιδί που παίζει, που παίζει πεσσούς• η βασιλεία είναι του παιδιού» κατά τον στοχασμό του μέγιστου Ηράκλειτου (απόσπασμα. Νο.52)!
Ας εξηγήσουμε λίγο….
Απάνω από το σχήμα των αντιθέσεων και έξω από το ρυθμό των άπειρων ποικιλιών απλώνεται απλά και δρα με της Αδράστειας/Δίκη (δικαιοσύνης) τον τρόπο ο νόμος της Κοσμικής δημιουργίας, που συνάγει άπαντα τα όντα στην ευάρμονη χορεία μιας έσχατης Παναδελφοσύνης!
Λέγοντας οντολογικά Αδράστεια/Δίκη (δικαιοσύνη) εννοώ την συμπαντική αρχή των όντων που τα κοσμοποιεί. Είναι η εποπτεία των πραγμάτων, που ρίχνει το ρυθμό τους στην τροχιά του αιώνιου. Ένα είδος φρουράς της κοσμικής τάξης, που ίδρυσε, τελεσιουργεί, εφορεύει και εγγυάται το ανυπερκέραστο της οικονομίας της. Η οντολογική Αδράστεια/Δίκη (δικαιοσύνη) είναι ο λόγος της σχέσης των πραγμάτων που τα ζωντανεύει και τα αθανατίζει. Στη γλώσσα του Αναξίμανδρου είναι το «διδόναι γὰρ αὐτὰ δίκην καὶ τίσιν» και στο νου του Ηράκλειτου είναι η περίπολος των Ερινύων , που κάθε στιγμή βεβαιώνουν την πειθαρχία των στρατιών του κόσμου.
Μάλιστα ο μεγάλος λυρικός ποιητής και πεζογράφος Ράινερ Μαρία Ρίλκε, σε ένα από τα τελευταία αποσπάσματα του έργου του «Οι Ελεγείες του Duino», επιχειρεί να περιγράψει την παναίσθηση αυτή: «Σε όλα τα όντα περνά διάστημα ένα ενδοσύμπαν : ήσυχα φτερουγούν τα πετούμενα μέσα από μέσα μας».
Το «Ενδοσύμπαν», ανάλογο του Ηρακλείτου «ΕΝ», είναι μια υψηλότερη πραγματικότητα περιβαλλοντική, αλλά η ίδια απερίβλητη, είναι η έννοια του περιέχοντος την «εξωτερική» και την «εσωτερική» όψη του σύμπαντος. Κατά τούτο μοιάζει με τις ανώτερες πραγματικότητες του χώρου και του χρόνου, ταυτίζεται με την έννοια της συμπάγειας/ολότητας της ανώτερης πραγματικότητα του αόρατου & άπειρου χωροχρονικού συνεχούς, με το ενούσιο και ενυπόστατο μη-αισθητό σύμπαν της σημερινής επιστήμης.
Αυτή τη «ενική παντοσύνη», την «ά-τομη ενότητα», ο Ρίλκε την ονόμαζε «μεγάλη ενότητα» και την εννοούσε σαν την απόλυτη υπερ-πραγματικότητα.
Αυτό είναι το κοσμολογικό ΕΝ των Ελλήνων προσωκρατικών φυσικών φιλοσόφων, η θεώρηση του Κόσμου ως ΟΛΟΤΗΤΑ. O άνθρωπος της αρχαϊκής Ελλάδος, 2.500 έτη πριν από σήμερα, μας το έδωσε ως εξής : υψώθηκε στην «μεγάλη ενότητα» και μας είπε «καὶ ἐκ πάντων ἓν καὶ ἐξ ἑνὸς πάντα» και «ἓν πάντα εἶνα» και «τὸ ὂν πολλά τε καὶ ἕν ἐστιν» (κατά τον Ηράκλειτο).
Όπερ και σημαίνει ότι εντός του όντος ενοικεί ο Λόγος, Λόγος ταυτοκοσμικός : εντός του όντος, ΕΝ ΤΩ ΠΑΝ, ΕΝ ΤΟ ΠΑΝ, ΤΩ ΕΝ !!
Είναι φανερό, βέβαια, ότι με την έννοια του «Ενδοσύμπαντος» εγκαταλείπεται η ορατή μορφή του Κόσμου και παραμερίζονται τα φαινόμενα. Τα όντα δεν ευρίσκονται μέσα στον Κόσμο, αλλά είναι ο ίδιος ο Κόσμος! Δεν αποτελούν μέρη του κοσμικού συνόλου, αλλά είναι σύνολα των κοσμικών μερών! Αυτή την οντολογική ανύψωση ο μεγάλος γερμανός φιλόσοφος Μαρτίνος Χάιντεγκερ την ονόμαζε ανύψωση προς την “Ύπαρξη”, ενώ ο Ρίλκε μετοίκιση στο «Ενδοσύμπαν».
Σύμφωνα μάλιστα με την κοσμολογικό μοντέλο της σύγχρονης Φυσική, αποδεδειγμένα, το χωροχρονικό συνεχές, ή αλλιώς το σύμπαν, είναι ενιαίο & αδιαίρετο : όπερ και σημαίνει ότι τα όντα δεν είναι μέρος του χωροχρόνου αλλά ταυτίζονται με αυτόν κάθε αυτόν! Το σύμπαν δεν είναι κάτι που περιβάλει τα όντα, αλλά ο χρόνος του και ο χώρος του σύμπαντος δεν είναι κάτι έξω από τα όντα, κάτι που τα περιβάλει, αλλά ολόκληρη η ύπαρξή των όντων ταυτίζεται με το συμπαντικό ενιαίο χωροχρονικό συνεχές! Ολόκληρο το Σύμπαν και το σύνολο του χρόνου που αυτό εμπεριέχει, περιέχονται μέσα στα όντα έγκλειστα! Οτιδήποτε θεωρούμε ότι βρίσκεται έξω από εμάς, βρίσκεται μέσα μας : εμείς είμαστε περιεχόμενα και περιέχοντα των πάντων μέσα στο σύμπαν! Το σύμπαν είναι ένα, ενιαίο και ταυτίζεται με εμάς. Δηλαδή η φύση των όντων, από άποψη μέτρησης, είναι άχρονη, αιώνια και πανταχού παρούσα!
O άνθρωπος της αρχαϊκής Ελλάδος, 2500 έτη πριν όπως είπαμε, μας το έδωσε αλλιώς : υψώθηκε στην «μεγάλη ενότητα» και μας είπε «καὶ ἐκ πάντων ἓν καὶ ἐξ ἑνὸς πάντα» και «ἓν πάντα εἶνα» και «τὸ ὂν πολλά τε καὶ ἕν ἐστιν» (κατά τον Ηράκλειτο!).
Τα όντα δηλ. δεν ευρίσκονται μέσα στον Κόσμο, αλλά είναι ο ίδιος ο Κόσμος!. Δεν αποτελούν μέρη του κοσμικού συνόλου, αλλά είναι σύνολα των κοσμικών μερών!
Ο Ηρακλείτιος, λοιπόν, Αιών είναι η μια αμετάβλητη ζωή του σύμπαντος, που κατέχει συγχρόνως τα πάντα στο παρόν, χωρίς να είναι στο παρελθόν το ένα και στο μέλλον το άλλο, ένα υπερ-χρονικό σημείο συγκέντρωσης όλων των κοσμικών γραμμών που παραμένει αμετάβλητο στον εαυτό του και αναλλοίωτο στο «αεί» παρόν. Ο Αιών είναι η ζωή του σύμπαντος που ποτέ δεν υπήρξε στο παρελθόν ούτε θα υπάρξει στο μέλλον, αλλά πάντα είναι στο τώρα, μέσα σε άχρονη ενότητα. Η εν τω Ηρακλείτιο ΕΝ ζωή του σύμπαντος, ομού πάσα, πλήρως αδιάστατη, πανταχού παρούσα, χωρίς έκταση και μεταβολή, είναι η φύση του Ηρακλείτιου Αιώνα.
Ο μαθηματικός, ο μόνος δηλ υπαρκτός συμπαντικός, χώρος έχει ν-σημειακές διαστάσεις. Για αυτό ο χρόνος γίνεται ένα σύστημα με μονοδιάστατες ιδιότητες. Εις την ουσία υπάρχουν ξεχωριστά συστήματα χρόνου με ν-διαστάσεις χώρου. Οι σημειακές διαστάσεις υπάρχουν ως ξεχωριστές μαθηματικές οντότητες σε διαφορετικά συστήματα χρόνου. Δηλ. διαφορετικές διαστάσεις/γραμμές χρόνου συνυπάρχουν στο ίδιο “”χρονικό”” πλαίσιο.
Αυτό το πλαίσιο που εμπεριέχει ως ολότητα σύνολα διαφορετικών συστημάτων χρόνου με ν-διαστάσεις χώρου είναι ο Ηρακλείτιος Αιών!
Όπερ και σημαίνει ότι ο Ηρακλείτιος Αιών(ας) δεν είναι ένα κάποιο πολύ μεγάλο σύνολο γραμμικών και μη χρονικών στιγμών, αλλά είναι αιώνια στιγμή η οποία χαρακτηρίζει τον σύμπαντα Κόσμο.
Εν ολίγοι δεν υπάρχει χρόνος για το σύμπαν όπως τον αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος, αλλά «υπάρχει» ο μη-χρόνος ή αλλιώς ο Ηρακλείτιος Αιών!
Δεν υπάρχει καμία διαφορά μεταξύ 10.000 ετών και 1 ημέρας, καμία διαφορά μεταξύ 100.000 χιλιετιών και 1 στιγμής. απολύτως καμία!
Ολόκληρο το σύμπαν και το σύνολο του χρόνου περιέχονται μέσα μας!
Δεν πρόκειται δηλ. να συμβεί κάτι αύριο και δεν συνέβη κάτι εχτές, κατά την έννοια ότι η αιτίες των γεγονότων δεν βρίσκονται σε αυτό που οι άνθρωποι ονομάζουν “παρελθόν” αλλά σε αυτό που οι άνθρωποι ονομάζουν «μέλλον».
Μιας και οτιδήποτε οράνε τα όντα μέσα στο σύμπαν είναι «παρελθοντικές» εικόνες της ενέργειας του! Αυτό που βιώνουν ως πραγματικότητα είναι γεγονότα που έχουν ήδη συμβεί και τα όντα λόγω περιορισμένης νοητικής ταχύτητας τα αντιλαμβάνονται πολύ αργότερα! Συνοπτικά θα πούμε ότι μέλλον είναι παρελθοντικές εικόνες της ενέργειας του σύμπαντος που τα όντα τις συνειδητοποιούν «τώρα», δηλαδή μέλλον είναι το παρελθόν του σύμπαντος που δεν έχει συνειδητοποιηθεί από τα όντα ακόμη. Από την άλλη, παρελθόν είναι παρελθοντικές εικόνες της ενέργειας του σύμπαντος που ήδη τα όντα τις έχουν αντιληφθεί και επεξεργαστεί ως γεγονότα, δηλαδή παρελθόν είναι το παρελθόν του σύμπαντος που ήδη έχει συνειδητοποιηθεί από τα όντα. Εν ολίγοις, μέσα στο σύμπαν παρελθόν και μέλλον είναι το ίδιο πράγμα : δυο διαφορετικές εικόνες ενός παρελθόντος! Και τα όντα οράνε το μέλλον και το παρελθόν να αναδιπλώνονται στο παρόν, το παρελθόν να καταλαμβάνει το παρόν και ταυτόχρονα το παρελθόν μέσα στο μέλλον!
Δηλαδή, η μεν ζωή των όντων, ως σύνολο γεγονότων, είναι μία ασύμμετρη κατανομή[*], η δε πραγματικότητα στην οποία ζουν αποτελεί μία «φανερή αρμονία» που είναι αποτέλεσμα συγκλήσεως μοιρών[**], του κάθε όντος ξεχωριστά, προς έναν ατέρμονο κοινό σκοπό – τέλος[****] που όπως θα έλεγε ο Ηράκλειτος υπακούει στην ομοιάζουσα προς τον αρμονικό μέσο
[α > β > γ : α-β/β-γ = α/γ] «ισχυρότερη (αυτής) αφανή αρμονία» που όμως κατά πρώτον «φιλεί να κρύβεται» και κατά δεύτερον είναι «αντιληπτή» μόνον για τον Νού, μιας και είναι νοητή. Δηλαδή η πραγματικότητα και η ζωή των όντων εις την ουσία είναι ένα αφενός φαινομενικά κατακερματισμένο και αφετέρου δίχως όρια «πάν», για αυτό και ονομάζεται σύμπαν (συν+παν). Οι συνδυασμένοι σκοποί, λέγε με και ανάγκη, όλων των όντων, ρυθμίζουν και καθορίζουν την πορεία των όντων. Έτσι για τα όντα αυτός ο αείρρος «ποταμός» φαντάζει σαν πεπρωμένο.
ΥΣΤ.....
(*) Για αυτό και στους «Νόμους, 757.b» ο Πλάτων χαρακτήρισε τη γεωμετρική μεσότητα ως «κρίση του Διός», η οποία κατανέμει με άνισο τρόπο στα άνισα σύμφωνα με την αξία το καθενός.
(**) Που η αυτή σύγκληση θα πρέπει να λογίζεται ως η σωστή στιγμή για να τελειώσει – αρχίσει κάτι.
(**) Δηλαδή ο άνθρωπος είναι ένας σκοπός.
ΕΑΝ ΕΙΜΑΙ ΣΤΑ ΚΑΛΑΜΟΥ ΤΙΣ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΜΕΡΕΣ ΘΑ ΣΑΣ ΤΟ ΚΑΝΩ ΠΙΟ ΛΙΑΝΑ .ΕΑΝ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΤΕ ΣΥΚΩΣΤΕ ΤΟ ΧΕΡΙ ΝΑ ΠΑΜΕ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΝΑ ΜΗΝ ΧΑΝΟΥΜΕ ΧΡΟΝΟ.

Read More

ΕΝΕΦΑΝΗΣΘΕΙΣ ΣΤΟ ΣΤΕΡΑΙΩΜΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΣ ΝΑ ΚΑΤΑΝΩΗΣΕΙΣ ΤΟ ΟΛΟΝ, ΔΗΜΕΙΟΥΡΓΗΣΕΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟΣΟΥ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΟΥΣΟΥ

  Υπάρχει το κακό μέσα στα ανώτερα γένη, δηλ. στους Αγγέλους, στους Δαίμονες και στους Ήρωες ;
«Μετά τους Θεούς, αν θές, πρέπει να εξετάσουμε την τάξη των Αγγέλων και να δούμε αν πρέπει και αυτήν να τη χαρακτηρίσουμε απολύτως αγαθή ή αν πρέπει να πούμε ότι σε αυτήν εμφανίζεται για πρώτη φορά το κακό. Πως όμως θα μπορούσαμε να τους χαρακτηρίσουμε αγγελιοφόρους των θεών, αν υπήρχε μέσα τους καθ’ οινδήποτε τρόπο το κακό ;; Γιατί κάθε κακό βρίσκεται μακριά από τους Θεούς και είναι ξένο από τους Θεούς και μοιάζει με το σκοτάδι που εδώ κάτω υπάρχει σε αντίθεση με το φώς. Και δεν έχει άγνοια μόνο του εαυτού του και αυτού που το ίδιο είναι, αλλά και όλων των άλλων και κυρίως των αγαθών. Γιατί σε διαφορετική περίπτωση θα εγκατέλειπε και θα έχανε τη φύση του, αφού το κακό είναι ανίκανο να γνωρίσει τον εαυτό του και τη φύση του αγαθού.
Αντιθέτως, το γένος των αγγελιοφόρων (Αγγέλων) των Θεών είναι γειτονικό με τους θεούς και γνωρίζει τον νου των θεών και αποκαλείπτει το θεϊκό θέλημα. Επιπλέον αποτελεί κατά κάποιο τρόπο ένα θείο φως προερχόμενο από το φώς που βρίσκεται στα άδυτα, δηλ. αποτελεί το φώς που βγαίνει προς τα έξω και φανερώνεται και δεν είναι τίποτα άλλος εκτός από αγαθό που προέρχεται και λάμπει πρώτο από εκείνους που μένουν μέσα στο Ένα Γιατί πρέπει να θεωρήσουμε συνεχή την πρόοδο των πάντων. Και το ένα ον ακολουθεί το άλλο λόγω της ομοιότητας ως προς την φύση τους. Τα πολλά αγαθά, λοιπόν, ακολουθούν την πηγή των αγαθών. Και ο αριθμός των ενάδων παρεμένει κρυμμένος μέσα στην άρρητη πηγή του, τον ακολουθεί αμέσως ο πρώτος αριθμός των όντων που προέρχονται και προκύπτουν από εκείνες, αριθμός ο οποίος βρίσκεται στα πρόθυρα, θα λέγαμε, των Θεών και αποκαλείπτει τη σιωπή εκείνων. Πως λοιπόν μπορεί να υπάρξει το κακό σε εκείνους που η ύπαρξή τους έγκειται στο να αποκαλύπτουν το αγαθό ;; Γιατί, όπου υπάρχει το κακό, λείπει από εκει το αγαθό και δεν αποκαλύπτεται. Αντιθέτως κρύβεται περισσότερο λόγω της παρουσίας της αντίθετης φύσης. Επίσης αυτό που αποκαλύπτει το Ένα ή Αγαθό είναι ενοειδές. Και γενικά νακθετί που αποκαλύπτει κάτι είναι σε μια κατώτερη βαθμίδα ότι και αυτό που αποκαλύπτεται ήταν πριν από την ενέργεια που απευθύνεται σε άλλα. Για αυτό και το Αγγελικό γένος εξομοιώνεται ιδιαιτέρως με τους Θεούς από τους οποίους εξαρτάται, ώστε μέσω της δεδηλωμένης ομοιότητάς του να μπορεί να αποκαλύψει την ιδιότητα του σε όσα βρίσκονται μετά από το γένος αυτό.
Αν όμως θέλεις να αποδείξουμε όχι μόνο με αυτόν τον τρόπο αλλά και με άλλον ότι η τάξη των Αγγέλων είναι αγαθόεργος, κοίτα όλα τα γένη των όντων και όλους τους αριθμούς και θα δείς ότι κάθε αριθμός που έλαβε την πρώτη και αρχική θέση στη σειρά του, και κατέχει δικαιολογημένα το αμιγές αγαθό που δεν επιδέχεται το κακό. Γιατί πρέπει το πρώτο σε κάθε σειρά να φέρει μια εικόνα της πρώτης αιτίας. Γιατί παντού τα πρώτα όντα είναι αντίστοιχα με την πρώτη αρχή και όλα τους σώζονται μέσω της μέθεξης σε εκείνη. Γιατί είτε χωρίσεις όλα τα όντα σε νοητά και σε αισθητά, είτε πάλι χωρίσεις την πριοχή του αισθητού σε ουρανό και υποσελήνια περιοχή και παρομοίως την περιοχή του νοητού σε ψυχή και νου, παντού το πρώτο και θειότερο δεν επιδέχεται το κακό. Όχι μονο, λοιπόν, στις διαιρέσεις που αναφέρθηκαν αλλά και στην τριπλή ηγεμονία των ανώτερων από εμάς γενών πρέπει η πρώτη τάξη να είναι άχραντη, νοητή, αμιγής από το κακό και καθορισμένη κατά κάποιο τρόπο από το αγαθό, επειδή και η πρόοδός της πραγματοποιήθηκε λόγω της αγαθότηταας, όπως ακριβώς και η τάξη των Δαιμόνων προέκυψε από την δύναμη και τη γονιμότητα των θεών και για αυτό οι δαίμονες έλαβαν τη μεσαία σειρά μέσα στα τρία γένη. Γιατί η δύναμη κατέχει τη μεσαία θέση, όπως ακριβώς κατέχει την τρίτη θέση ο νους και η κυκλική επιστροφή προς την αρχή. Ατή η επιστροφή μάλιστα ανήκει στους Ήρωες. Καθώς, όμως, η αγαθότητα ενεργεί μέσα στους Αγγέλους και με την ενότητά της καθορίζει την ύπαρξη τους, είναι αδύνατον να πούμε πως πλέον αυτή επιτρέπει την είσοδο του κακού στην φύση των Αγγέλων. Μόνο, λοιπόν, αυτό που έχει αγαθή φύση θα κυριαρχεί στην τάξη των Αγγέλων, και κανένα κακό πουθενά. Γιατί οι Άγγελοι είναι διερμηνείς των θεών και κατέλαβαν την κορυφή των ανώτερων γενών και η ύπαρξη τους χαρακτηρίζεται από το αγαθό.
Μήπως, λοιπόν, το κακό εμφανίζεται για πρώτη φορά στους Δαίμονες ;; Γιατί οι Δαίμονες βρίσκονται αμέσως μετά από την χορεία των Αγγελών. Υπάρχουν κάποιοι οι κάνουν λόγο για πάθη των Δαιμόνων[1]. Και μάλιστα αποδίδουν αυτά τα πάθη στη φύση των δαιμόνων, όταν περιγράφουν με τραγικό ύφος τις εναλλαγές των θανάτων και των γεννήσεων των δαιμόνων. Άλλοι, όμως, τους αποδίδουν τα πάθη ως αποτέλεσμα επιλογής, όταν αποκαλούν κάποιους δαίμονες πονηρούς και κακούς, εκείνους που διαφθείρουν τις ψυχές και τις οδηγούν στην ύλη και στον τόπο που βρίσκονται κάτω από την γη, αποσπώντας τες από την πορεία τους προς τον ουρανό. Και όσοι ισχυρίζονται αυτά, πιστεύουν ότι ο Πλάτων υπήρξε υποστηρικτής αυτής της θεωρίας, επειδή τοποθέτησε δυο υποδείγματα μέσα στο σύμπαν (βπ. “Θεαίτητος, 176.e”), ένα θείο, φωτεινό και αγαθοεργό, και ένα άλλο άθεο, σκοτεινό και κακοποιό. Και κάποιες ψυχές κατευθύνονται προς το πρώτο και κάποιες άλλες προς το δεύτερο και για την επιλογή τους αυτή υφίστανται τιμωρίες, καθώς κάποιες από τις ψυχές στον Κάτω Κόσμο οδηγούνται προς το επάνω μέρος του στομίου αποφεύγοντας εκείνο τον τόπο, ενώ άλλες σύρονται από εκείνα τα πύρινα και άγρια φαντάσματα στους ασπαλάθους και στα Τάρταρα (πβλ. “Πολιτεία, 615.e – 616.a”). Όλο αυτό, λοιπόν, το γένος των Δαιμόνων για το οποίο έχουμε μιλήσει (εννοώ αυτό που εξαπατά, κακοποιεί και φθείρει τις ψυχές) θα είναι, σύμφωνα με τον ισχυρισμό τους, το πρώτο που επιδέχεται το κακό και η φύση τους θα διαιρείται ανάμεσα στο αγαθό και στο κακό.
Αυτούς πρέπει να τους ρωτήσει κανείς, αν μη τι άλλο, το εξής – γιατί είναι σπουδαίοι και οι εισηγητές αυτών των θεωριών – : Οι Δαίμονες που λέτε ότι είναι κακοί αφ’ εαυτού τους ή δεν είναι κακοί αλλά μόνο για τους άλλους ;; Γιατί, αν ήταν αφ’ εαυτού τους κακοί, θα ίσχυε το ένα από τα εξής δύο : είτε παραμένουν για πάντα στο κακό είτε επιδέχονται μεταβολή. Και αν είναι πάντα κακοί, πως αυτό που λαμβάνει υπόσταση από τους Θεούς είναι πάντα κακό ;; Γιατί το να μην υπάρχει καθόλου είναι καλύτερο από το να είναι πάντα κακό. Αν μεταβάλλονται, δεν θα ανήκουν στους κατ’ ουσία δαίμονες, αλλά στους κατά θέσιν δαίμονες[2]. Γιατί αυτό που επιδέχεται εξίσου το καλύτερο και το χειρότερο, επιδέχεται και διαφορετικό είδος ζωής. Όλοι οι δαίμονες, όμως παίζουν πάντα τπν ρόλο των δαιμόνων, καθένας στην θέση που του ανήκει. Αν, όμως, είναι αφ’ εαυτού τους αγαθοί, αλλά κακοί για τους άλλους, επειδή τους οδηγούν σε κάτι χειρότερο, θα είναι ωσάν να αποκαλούσε κανείς μοχθηρούς κάποιους δασκάλους και παιδαγωγούς οι οποίοι έχουν αναλάβει την διόρθωση των σφαλμάτων και δεν επιτρέπουν στους μαθητές που κάνουν σφάλματα να λάβουν θέση ανώτερη από αυτή που τους αξίζει, ή ωσάν κανείς εκείνους που στέκονται μπροστά από τα ιερά και κρατοπύν έξω από τον περίβολο τους μιαρούς να τους αποκαλούσε κακούς, επειδή απογορεύουν τη συμμετοχή στα μυστήρια που γίνονται μέσα. Το κακό, λοιπόν, είναι όχι να μένουν έξω όσοι το αξίζουν, αλλά το να αξίζουν μια τέτοια θέση και τέτοιες απογορεύσεις. Αν, λοιπόν, κάποιοι από τους δαίμονες που υπάρχουν στον Κόσμο οδηγούν τις ψυχές προς τα πάνω, και άλλοι με το συνηθισμένο τους τρόπο φυλάνε τις ψυχές που δεν μπορούν ακόμα να ανέβουν, δεν θα τους χαρακτηρίσουμε ορθώς κακούς ούτε τους μεν ούτε τους δεμ ούτε δηλαδή εκείνους που απομακρύνουν τις ψυχές από εδώ κάτω ούτε εκείνους που τις κρατούν εδώ κάτω. Γιατί πρέπει να υπάρχουν και αυτοί που κρατούν με τη βία στον επίγειο τόπο όποιον είναι μιαρός και ανάξιος να ανέβει στον ουρανό. Φαίνεται, λοιπόν, πως η λογική δεν βρίσκει το κακό ούτε ανάμεσα στους δαίμονες. Γιατί καθένας από αυτούς κάνει ότι κάνει σύμφωνα με τη φύση του και πάντα με τον ίδιο τρόπο. Και αυτό δεν είναι κακό.
Τι συμβαίνει με το γένος των ηρώων ; Μήπως κατ’ αρχάς η ουσία και η ύπαρξη τους δεν καθορίζεται από τη στροφή προς το καλύτερο ; Έπειτα κάθε ήρωας με την ίδια την ύπαρξη του δεν πραγματοποιεί πάντα το δικό του έργο, επειδή ο καθένας έχει οριστεί από τον πατέρα στην πρόνοια διαφορετικών πραγμάτων ; Αν λοιπόν το κάνουν αυτό με τον ίδιο πάντα τρόπο, δεν είναι κακό. Γιατί κάθε κακό είναι από την φύση του ασταθές και αστήρικτο. Αυτό όμως που υπάρχει πάντα, είναι εντελώς αντίθετο. Γιατί το πάντα είναι δύναμη, ενώ το κακό είναι αδυναμία για εκείνα για τα οποία είναι κακό. Και γενικά η οποιαδήποτε μεταβολή στο είδος της ζωής τους τους κάνει ήρωες κατά θέσιν και όχι ήρωες κατά την ουσία. Γιατί και ο αγγελος, και ο δαίμων και ο ήρωας που είναι τέτοιος κατά ουσία, είναι καθένα τους δημιουργημένος να διατηρεί πάντα τη θέση του. Και δεν ενεργούν άλλοτε με τον ένα τρόπο και άλλοτε με τον άλλον, αλλά πάντα σύμφωνα με τη φύση που ο καθένας τους έλαβε. Επιπλέον, αν και στους ήρωες λόγω μιας διαστρεβλώσεως της φυσικής τους καταστάσεως γεννιέται κάποια οργή, κάποια επιθυμία και κάποιο άλλο πάθος από αυτά που αποκαλούνται κακά, τότε σε κάθε περίπτωση της δύναμής τους και η εκτροπή από την τελειότητα που τους τσαιριάζει. Γιατί το κακό είναι αδύναμο και ατελές και έχει φύση που αδυνατεί να σώσει τον εαυτό της. Αν όμως καθένας από αυτούς, ενεργώντας έτσι, διασώζει τον εαυτό του, τη φύση του και τον κλήρο που έχει μέσα στο σύμπαν και κληρονόμησε από την αιωνιότητα, πως πλέον θα είναι αντίθετο με τη φύση τους το να ενεργούν έτσι ;; Καθετί, όμως, που είναι σύμφωνο με τη φύση δεν είναι στην πραγματικότητα κακό, αν το κακό για κάθε πράγμα είναι αντίθετο με τη φύση του πράγματος αυτού. Γιατί δεν μπορεί να πεις ότι είναι κακό πράγμα ο θυμός για τα λιοντάρια ή τις λεοπαρδάλεις, αλλά για τους ανθρώπους στους οποίους το άριστο μέρος είναι η λογική. Γιατί πρέπει το κακό, όπως έχει ειπωθεί συχνά, να μη συμφωνεί με τη φύση και με το καλύτερο πράγμα μέσα σε καθετί (γιατί αυτό είναι αγαθό) αλλά να ανήκει σε εκείνο που ακολουθεί κάτι κατώτερο από την φύση του.
Και στην περίπτωση όλων των ηρώων λοιπόν, η απερίσκεπτη φαντασία, η οργή, ο θυμός, η βιαιότητα, η επιμονή και όλα τα παρόμοια δεν είναι αντίθετα με τη φύση τους, γιατί η ύπαρξη των ηρώων δεν καθορίζεται από την λογική. Ποιο λοιπόν από όλα αυτά μπορεί να είναι κακό για τους ίδιους ;; Αν όμως αυτά είναι αμπόδια για τις ψυχές, που οφείλονται τα δεσμά τους και η πτώση τους πρως τα κάτω ; Γιατί και οι ήρωες δεν οδηγούν στον δικό τους τόπο τις ψυχές που δεν έπεσαν ακόμη (γιατί αυτό δεν θα ήταν δυνατόν), αλλά τιμωρούν σύμφωνα με τους νόμους του σύμπαντος όσες ψυχές βρέθηκαν κάτω και χρειάζεται να το πάθουν αυτό σύμφωνα με τη δικαιοσύνη. Και οι ίδιοι οι ήρωες ενεργούν σύμφωνα με τη φύση τους, ενώ το σύμπαν τους χρησιμοποιεί σαν όργανο θεραπείας, επειδή χρησιμοποιεί και τα ζώα για την καταβρόχθιση των ανθρώπων και τα ίδια τα άψυχα για κάποιους άλλους σκοπούς. Και όλα αυτά ενεργούν σύμφωνα με τη φύση τους. Και ο βράχος ενεργεί σύμφωνα με τη φύση του, όταν πέφτει κάτω και χτυπά ότι συναντήσει. Γιατί οι συγκρούσεις είναι φυσιολογικές ενέργειες των σωμάτων. Και το σύμπαν χρησιμοποιώντας τη φύση του βράχου για αυτόν τον σκοπό, ικανοποιεί με τον κατάλληλο τρόπο την ανάγκη που υπάρχει να χτυπηθεί όποιος πρέπει να πάθει αυτό το πράγμα. Δεν είναι, λοιπόν, κακό για τα σώματα να συγκρούονται ούτε γενικά είναι κακό να ενεργεί κάτι σύμφωνα με τη φύση του. Και σύμφωνα με τη φύση του ενεργεί καθετί που δεν μπορεί να πραγματοποιήσει καμία καλύτερη ενέργεια από αυτήν. Θα πούμε, λοιπόν, ότι υπάρχει κάποια ζωή καλύτερη από αυτήν για τους δήθεν κακούς ήρωες ; Δεν μπρούμε να πούμε κάτι τέτοιο. Γιατί αυτή είναι η σειρά των ηρώων και αυτό το είδος ενέργειας τους αποδόθηκε από την δημιουργία χάριν της φρούρησης των νεκρών. Και καθώς είναι φρουροί των ψυχών, με την φρούρηση τους αξιολογούν σε τακτικές περιόδους ότι οι ψυχές μέσα στα πλαίσια της ζωής τους έπραξαν αντίθετα με το φυσιολογικό. Και η δύναμη όσων τιμωρούνται καθορίζει τον χρόνο της περιόδου και, όταν ο εξαγνισμός έχει ολοκληρωθεί, ησυχάζει το στόμιο και τίποτα δεν εμποδίζει την άνοδο των ψυχών. Όταν όμως η τιμωρία δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί, κάποιες ψυχές από άγνοια του εαυτού τους επιθυμούν να ανέβουν και το σύμπαν τις οδηγεί στον τόπο που τους αρμόζει. Και οι φύλακες αυτών των ψυχών υπηρετούν το θέλημα του σύμπαντος, οδηγώντας κάθε ψυχή σε διαφορετικό είδος τιμωρίας, και κρατούν άλλες ψυχές για περισσότερο και άλλες για λιγότερο χρόνο και ελευθερώνουν καθεμία σύμφωνα με τις επιταγές του σύμπαντος και τους νόμους του σύμπαντος”. Λέμε, λοιπόν, ότι το θέμα των θεών και των ανώτερων από εμάς γενών έχει αναπτυχθεί με τον δέοντα σεβασμό από εμάς, οι οποίοι υποστηρίζουμε ότι δεν υπάρχει ούτε ποτέ θα υπάρχει κανένα κακό σε αυτούς, για τους εξής λόγους : γιατί όλοι τους ενεργούν σύμφωνα με τη θέση στην οποία καθένας τοποθετήθηκε και τηρούν αμετάτρεπτα τα ίδια όρια που τους τέθηκαν από τη δημιουργία μένοντας στην οικία τους κατάσταση.
με πολυ αγαπη ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΣΩΠΑΣΕΤΕ ΓΙΑ ΚΑΙΡΟ.

Read More

Η ΑΠΕΙΛΗ.

 ΜΙΑ ΑΡΧΑΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥ ΣΥΓΚΑΛΥΦΘΗΚΕ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΜΥΘΟΥΣ ΠΟΥ ΚΑΠΟΙΟΙ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΗΡΘΑΝ ΣΕ ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΑΥΤΟΥΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ "ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥΣ " ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΥΝ ΤΟΝ ΔΙΚΟΜΟΥ ΚΟΣΜΟ.
ΣΧΟΛΙΟΝ>>> Ο ΕΛΕΓΚΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ ΚΑΙ Η ΑΝΑΦΟΡΑΤΟΥ ΔΙΣΜΕΝΗΣ!
ΟΙ ΤΙΤΑΝΕΣ ΕΠΕΙΔΗ ΗΤΑΝΕ ΚΑΜΙΑ 33ΠΟΔΙΑ ΥΨΟΣ ΚΑΙ ΠΑΝΩ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΠΕΦΤΑΝΕ ΟΛΟΙ ΣΕ ΚΕΝΑ ΑΕΡΟΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΕΡΑΝΕ ΤΙ ΚΑΝΑΝΕ ΟΛΟ ΤΣΑΜΠΟΥΚΑ. ΤΣΑΜΠΟΥΚΑ ΞΕΤΣΑΜΠΟΥΚΑ ΒΟΥΤΗΞΑΝΕ ΓΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ ΦΟΡΑ ΣΤΑ ΤΑΡΤΑΡΑ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΕΙΧΕ ΜΠΟΥΖΟΥΡΙΑΣΕΙ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕ Ο ΚΡΟΝΟΣ [ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΕΙΔΑ ΟΝΤΟΤΗΤΑ ΝΑ ΔΙΜΗΟΥΡΓΕΙ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥΤΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΛΩΝΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΦΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΑΝΕΛΗΞΗ ΤΟΥ ΥΠΕΡΤΑΤΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΕΝΣΩΜΑΤΩΘΕΙ ΜΕ ΤΟ "ΕΝ"] , ΟΤΑΝ ΠΗΡΕ ΤΗΝ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΚΑΙ ΣΤΑΘΗΚΑΝ ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟΤΟΥ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΤΟΥ ΑΡΕΣΟΥΝ ΟΙ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΥΠΟΛΟΙΠΟ ΘΙΑΣΟ.
ΑΥΤΗ Η ΚΟΛΩΝΙΑ ΚΡΑΤΑΕΙ ΚΑΤΙ ΨΥΛΟΕΚΑΤΟΜΥΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΝΤΗΣΗ ΑΗΔΙΑ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΠΟΤΕ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΝΑ ΕΠΕΜΒΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΝ............ ΟΠΛΟ Η ΖΕΥΞΙΣ ΟΛΩΝ ΤΟΥ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟΥ ΠΕΔΙΟΥΣΑΣ ΤΟΤΕ ΘΑ ΔΗΤΕ ΕΞΑΕΡΩΣΗ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ......
ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΛΟΙΠΟΝ ΤΟΥΤΟΣ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΧΕΙ ΑΦΗΣΕΙ ΤΑ ΣΗΜΑΔΙΑ ΜΙΑΣ ΥΠΕΡΥΨΗΛΗΣ ΤΕΧΝΟΓΝΟΣΙΑΣ ΠΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΜΟΝΟΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΨΙΛΟΑΝΤΙΛΕΙΠΤΗ ΚΑΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΠΟΔΙΚΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ ΕΛΑΧΙΣΤΑ.
ΕΧΟΥΜΕ ΕΜΠΕΔΟΣΕΙ ΠΩΣ Ο ΔΙΑΣ ΕΙΧΕ ΣΤΗΝ ΔΙΑΘΕΣΗΤΟΥ ΤΟ ΤΡΟΜΕΡΟ 3ΑΠΛΟΝ Κ.Α.Β [ΚΕΡΑΥΝΟ - ΑΣΤΡΑΠΗ - ΒΡΟΝΤΗ ]ΜΕ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΕΔΙΝΕ ΤΗΝ ΜΑΧΗ ΑΠΟ ΑΕΡΟΣ.
ΣΤΟ ΚΑΡΝΤΑΣΑΚΙ ΤΟΥ ΤΟΝ ΠΟΣΕΙΔΩΝΑ ΕΔΟΣΑΝ ΟΙ ΚΥΚΛΩΠΕΣ ΤΗΝ "ΤΡΙΑΙΝΑ" ΜΕ ΤΟ ΟΠΟΙΟΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΣΕ ΤΡΙΚΥΜΙΑ ΚΑΙ ΑΝΑΤΑΡΑΧΗ ΣΤΟ ΥΓΡΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΠΟΥ ΝΑ ΓΛΕΙΦΗΣ ΤΑ ΔΑΚΤΥΛΑΣΟΥ ΚΑΙ ΗΛΕΓΧΕ ΤΟ ΜΕΓΑ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΗΣ ΚΡΑΤΟΣ [ βλεπε ελληνικο πολεμικο ναυτικο ] .
ΣΤΟΝ ΠΛΟΥΤΩΝΑ ΠΟΥ ΤΟΥ ΑΡΕΣΕ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΤΑΚΙ ΤΟΥ ΔΩΣΑΝ ΤΗΝ "ΚΥΝΕΑ" ΠΟΥ ΓΙΝΟΤΑΝΕ ΑΟΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΜΠΑΙΝΕ ΣΕ ΟΠΟΙΑ ΚΡΕΒΒΑΤΟΚΑΜΑΡΑ ΗΘΕΛΕ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΗΛΕΓΧΕ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΠΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥΣΑΝ ΥΠΟΓΕΙΩΣ.
Ο ΗΣΙΟΔΟΣ ΜΑΣ ΤΑ ΚΟΠΑΝΑΕΙ ΛΙΑΝΑ ΤΟ ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΠΟΥ ΟΙ ΑΤΛΑΝΤΟΤΙΤΑΝΕΣ ΚΑΤΑΚΡΕΟΥΡΓΗΘΗΚΑΝΕ ΑΠΟ ΤΙΣ ΟΥΡΑΝΙΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΚΑΙ ΑΦΟΥ ΕΚΛΕΙΣΕ ΔΙΑ ΠΑΝΤΟΣ Η "ΣΤΥΓΑ" ΕΓΚΛΩΒΙΣΤΗΚΑΝΕ ΣΤΑ ΤΑΡΤΑΡΑ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΕΩΣΦΟΡΟ ΚΑΙ ΤΟ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟ ΠΥΡ.
ΠΑΡΑΘΕΤΩ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ.............
«Βούιζε φοβερά ο απέραντος γύρω πόντος και βόγγηξε βαριά η γη και σείστηκε στενάζοντας ο αχανής ο ουρανός, κλονίστηκε πάνω στα ριζιμιά του ο πανύψηλος ο Όλυμπος απ την ορμή των αθανάτων και βαρύς σεισμός έφθασε ως τον γεράνιο Τάρταρο από τον κρότο των ποδιών , τον ανείπωτο πάταγο που έκαναν οι τρομερές ριξιές καθώς πηγαινοέρχονταν οι μύριοι που σφυρίζαν ….Από τον ουρανό και από τον Όλυμπο ερχόταν και έριχνε ακατάπαυτα πολλές μαζί αστραπές και οι πυκνοί κεραυνοί με βροντές και εκλάμψεις πετούσαν από το στιβαρό του χέρι .
Και γύρω η ζωοδότρα γή καιγόταν με τριγμούς και τα απέραντα δάση βογγούσαν ζωσμένα από φωτιά .
Κόχλαζε η γή ολάκερη …και καυτή λαύρα έζωνε τους χθόνιους Τιτάνες κι η τεράστια φλόγα ανέβαινε ως τις θείες νεφέλες .
Όση και αν είχαν δύναμη τους θάμπωνε εκτυφλωτικά η λάμψη του κεραυνού , της αστραπής Καυτή πνοή αγκάλιαζε το χάος.
Η θέα για τα μάτια , ο θόρυβος για τα αυτιά έμοιαζαν όπως θα ήταν να χτυπηθούν η γή και ο απάνω ουρανός .»
Και στις ινδικές γραφές έχουν μείνει οι αναμνήσεις εκείνου του μεγάλου κακού , εκείνου του πύρινου στοιχείου που σαν φίδι καταχωνιάστηκε στα έγκατα της Γής. «…ένα μοναδικό βλήμα ήταν φορτισμένο με την δύναμη του Σύμπαντος ολόκληρη ..στήλη πυρός και καπνού ..λαμπερή σαν δέκα χιλιάδες ήλιους ..άγνωστο όπλο ήταν ,σιδερένιο αστροπελέκι…άστραψε τόσο που μετέτρεψε σε στάχτη τις φυλές των Βρίσνις και των Αντάκας…κάηκαν τόσο τα κουφάρια , να τους γνωρίσεις δεν μπορούσες , έπεσαν νύχια και μαλλιά, έπεσαν κάτω τα νοικοκυριά χωρίς να φαίνεται αιτία, και άσπρισαν όλα τα πουλιά
…μολύνθηκαν όλες οι τροφές ..για να γλιτώσουν οι στρατιώτες έπεφταν μέσα σε ρυάκια να πλυθούν αυτοί και ο εξοπλισμός τους».
ΥΠΟΓΕΙΕΣ ΣΤΟΕΣ ΜΕ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΔΙΑΚΛΑΔΩΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΚΕΝΤΙΜΕΝΟΣ Ο ΚΑΤΩ ΚΟΣΜΟΣ ΚΑΙ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΠΑΝΤΟΥ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΑ ΒΡΩΜΕΡΑ ΠΟΔΙΑΣΑΣ. ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ ΔΡΟΜΩΝ ΚΑΙ ΔΙΑΔΡΟΜΩΝ ΕΡΓΑ ΤΕΧΝΗΣ ΣΤΟΝ ΥΠΟΧΘΟΝΙΟ ΧΩΡΟ.
ΤΟ 1951 Ο ΑΡΧ/ΓΟΣ ΓΚΩ ΠΗΡΕ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑΤΟΥ ΚΑΤΙ ΧΡΥΣΑ ΦΥΛΛΑ ΠΟΥ ΒΡΕΘΗΚΑΝ ΣΤΟ ΙΡΑΚ ΤΟ 1927 ΣΕ ΑΝΑΣΚΑΦΕΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΟΠΟΥ ΗΤΑΝ Η ΠΟΛΗ ΟΥΡ ΕΙΔΕ ΕΠΑΝΩΤΟΥΣ ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΑΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΣΤΗΝ ΑΝΩ ΑΙΓΥΠΤΟ ΠΟΥ ΣΕ ΥΠΟΓΕΙΑ ΠΟΛΗ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ Ο ΟΜΑΔΙΚΟΣ ΤΑΦΟΣ ΤΩΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΝ ΑΤΛΑΝΤΩΝ ΒΑΣΕΙΛΙΑΔΩΝ ΚΑΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΣΤΡΙΘΕΝΤΕΣ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟ 16000 ΠΡΟ ΜΟΓΓΟΛΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ.
ΔΕ ΜΟΥ ΛΕΤΕ ΚΥΡΙΕΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΙ ΤΟΥ ΘΙΑΣΟΥ ΟΛΥΜΠΟΣ ΠΙΟΣ ΕΦΕΡΕ ΤΟΝ ΟΛΕΘΡΟ ΣΤΗΝ ΓΑΙΑ ....ΕΓΩ ?...ΣΤΟΝ ΑΡΧΙΚΟ ΦΑΕΘΩΝΑ ΑΝ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΤΟΝ ΛΕΤΕ ΕΤΣΙ ΠΙΟΣ ...ΕΓΩ ?
ΠΟΛΛΕΣ ΕΞΗΓΗΣΕΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΩΣΕΤΕ ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΑ ΣΤΟΝ " ΕΛΕΚΤΗΝ ΤΟΥ ΥΠΕΡΤΑΤΟΥ ΟΛΟΥ" ...ΠΟΛΛΕΣ... ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΗΛΕΚΤΡΙΚΗ ΦΥΛΑΚΗ ΑΝΑΠΟΔΗΣ ΠΟΛΙΚΟΤΗΤΟΣ.
ΜΗΠΩΣ ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΚΟΝΙΣ ΤΗΣ ΚΟΝΕΟΣ ΤΗΣ ΑΝΥΠΑΡΞΙΑΣ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΘΗ Η ΙΕΡΑ ΣΤΥΞ

Read More

ΜΑΚΕΔΩΝ... ΜΕΡΟΣ...[ Ε ] ΨΕΥΔΗ ΠΟΥ ΛΕΓΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ

Σύμφωνα με κάποιες ιστοσελίδες ο Φίλιππος ο Μακεδών και ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν παρανοϊκοί φονιάδες που κατάσφαξαν χωρίς λόγο πολλούς λαούς. Σύμφωνα με κάποιες άλλες ιστοσελίδες οι Μακεδόνες δεν ήσαν Έλληνες, γιατί.............

1.Ο Πλούταρχος αναφέρει ότι οι Μακεδόνες στρατιώτες χαιρέτησαν τον Ευμένη στη Μακεδονική γλώσσα όταν ανέλαβε τη διοίκηση αυτών (Πλούταρχος Ευμένης 14. 11). Σε άλλο χωρίο του αναφέρει για τον Αλέξανδρο "Αναπηδήσας ανεβόα Μακεδονιστί.." (Πλούταρχος: ¨Βίος Αλεξάνδρου 47)
2.Ο Ψευδοκαλλισθένης στην ιστοριογραφία του αναφέρει έναν στρατιώτη που μιλάει στον ετοιμοθάνατο Αλέξανδρο στη Μακεδονική γλώσσα (Ps-Callisthenes B 32. 14 ed. Kroll).
3.Ο Αρριανός κάνει Εθνοτική αντιδιαστολή μεταξύ Μακεδόνων και Ελλήνων, αφού λέει "Μακεδόνες και Έλληνες" (Αρριανός: Αλεξάνδρου Ανάβασις).
4.Ο ιστορικός Δημοσθένης αποκαλούσε ακόμα το βασιλέα των Μακεδόνων Φίλιππο ως βάρβαρο, άρα μη Έλληνα.

Read More

ΜΑΚΕΔΩΝ... ΜΕΡΟΣ...[ Δ ] ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ

1. Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ...
Η προσφορά των Μακεδόνων στην Ελλάδα και τον κόσμο είναι τεράστια. Έχουν να επιδείξουν επιφανείς προσωπικότητες όχι μόνο ηγετικές και εκπολιτιστικές, όπως ο Φίλιππος και ο Μ. Αλέξανδρος, αλλά και των Επιστημών (των Γραμμάτων και των Τεχνών), όπως ο μέγας της διανόησης Αριστοτέλης (από τα Στάγιρα της Χαλκιδικής, προσωπικός δάσκαλος του Μεγάλου Αλεξάνδρου), ο φιλόσοφος Δημόκριτος, ο σοφιστής Πρωταγόρας, ο ζωγράφος Πολύγνωτος, ο ποιητής Ηγήμων, ο μαθηματικός Λεωδάμας, ο αρχιτέκτονας Δεινοκράτης , ο λεξικογράφος Αμερίας, ο επιγραμματοποιός Νικαίνετος, ο στρατιωτικός συγγραφεύς Πολύαινος , ο κωμωδιογράφος Ποσείδιππος κ.α.

Read More

ΜΑΚΕΔΩΝ... ΜΕΡΟΣ...[ Γ ] ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΣΥΜΜΑΧΙΑ, ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΚΑΙ Η ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΣΕ ΑΣΙΑ & ΑΦΡΙΚΗ

Α. ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΟΥ – ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΣΥΜΜΑΧΙΑ
Μετά τη μάχη της Χαιρώνειας (το 338 π.Χ.), που έπαψε να υπάρχει στην Ελλάδα πόλη που να μην υπολογίζει τους Μακεδόνες, ο τότε βασιλιάς των Μακεδόνων Φίλιππος ΙΙ ( ή Φίλιππος ο Μακεδών) συγκάλεσε συνέδριο των Ελληνικών πόλεων στις αρχές του 337 π.Χ. στην Κόρινθο για τα Ελληνικά θέματα (τις εμφύλιες διαμάχες, την επέμβαση των Περσών στα Ελληνικά πράγματα κ.α.). Στο συνέδριο αυτό συμφωνήθηκε να υπάρξει ειρήνη μεταξύ των Ελληνικών πόλεων, να συγκροτηθεί Πανελλήνια Ένωση-συμμαχία που να διαθέτει κοινό Ελληνικό στρατό και Ελληνικό ναυτικό με αρχηγό το Φίλιππο, προκειμένου να αποκρούονται οι εξωτερικοί κίνδυνοι κλπ
Η ως άνω απόφαση της Κορίνθου λήφθηκε και γιατί πολλοί Έλληνες διανοούμενοι της εποχής αυτής, όπως π.χ. ο ρήτορας Ισοκράτης, διακήρυτταν ότι η μόνη λύση των Ελληνικών προβλημάτων ( παύση των εμφυλίων πολέμων και η ησυχία από τους Πέρσες) ήταν η ειρήνευση των Ελληνικών κρατών, η πολιτική ένωση των Ελλήνων και ο κοινός πόλεμος κατά των βαρβάρων, δηλαδή κατά των Περσών και των συμμάχων τους (Κάρων, Φοινίκων κ.α.).

Read More

ΜΑΚΕΔΩΝ... ΜΕΡΟΣ...[ Α ] H ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ

Α. Ο ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟΣ ΔΕΥΚΑΛΙΩΝΑ ΚΑΙ ΤΑ ΑΔΕΛΦΙΑ: ΓΡΑΙΚΟΣ, ΕΛΛΗΝΑΣ, ΜΑΚΗΔΟΝΑΣ ΚΑΙ ΜΑΓΝΗΣ.............
Ο Ησίοδος, που είναι ένας από τους αρχαιότερους συγγραφείς του κόσμου, αναφέρει ότι ο Γραικός, o Έλληνας, ο Μάγνης και ο Μακηδόνας είναι μια οικογένεια, παιδιά του Δία και της Πανδώρας, κόρης του Δευκαλίωνα, του μοναδικού ανθρώπου που επέζησε με τη γυναίκα του μέσα σε μια λάρνακα, ύστερα από ένα κατακλυσμό που έγινε επί εποχής του (ταυτίζεται με αυτόν του Νωε στους Εβραίους και κατά το Πάριο χρονικό ο κατακλυσμός έγινε το 1265 πριν από το Διόγνητο = 1529 π.Χ.), άρα οι Μακεδόνες, οι Μάγνητες, οι Έλληνες και Γραικοί είναι μια οικογένεια, λαοί αδέλφια.............

Read More

ΜΑΚΕΔΩΝ... ΜΕΡΟΣ...[ Β ] Ο ΜΑΚΕΔΟΝΑΣ ΚΑΙ Η ΑΙΓΥΠΤΙΑΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ

Ο Διόδωρος αναφέρει ότι οι Αιγύπτιοι ισχυρίζονται ότι οι σημερινοί άνθρωποι είναι απόγονοι ενός ζευγαριού που δημιουργήθηκε πρώτο στην Αίγυπτο, καθώς και ότι από τον Ελλήσποντο μέχρι την Αττική, την Πελοπόννησο και την Κρήτη, άρα η χώρα που σήμερα λέγεται Ελλάδα, ονομάζονταν από τους Αιγυπτίους Μακεδονία, όνομα που πήρε από το Μακεδόνα, το γιο του βασιλιά της Αιγύπτου Όσιρι και της Ίσιδας. Ο Μακεδόνας έγινε λέει βασιλιάς της χώρας αυτής, όταν την κατέκτησαν οι Αιγύπτιοι επί βασιλείας του Όσιρη, πρβ:

«Οι Αιγύπτιοι υποστηρίζουν ότι κατά τη γένεση του παντός, οι πρώτοι άνθρωποι δημιουργήθηκαν στην Αίγυπτο και από εκεί διασκορπίστηκαν στα διάφορα μέρη της γης και αυτό επειδή το κλίμα της Αιγύπτου είναι εύκρατο και εξ αιτίας της φύσης (γονιμότητας) του Νείλου….». ( Διόδωρος Σικελιώτης βίβλος 1, 10)

Read More

EΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΑΛΙΩΤΙΚΟ ΑΠΟ ΤΑ ΑΛΛΑ ΜΕΡΟΣ ...4ον

Σε αυτό συνηγορούν τα όσα αναφέρει ο Πλάτωνας στον «Κριτία, 109.b.1 - 110.b.2», εκεί λέγεται ότι «Κάποτε οι θεοί έβαλαν σε κλήρο τις διάφορες περιοχές όλης της γης και τις μοιράστηκαν μεταξύ τους, χωρίς τσακωμούς. Δεν θα ήταν ασφαλώς σωστό να μην ξέρουν τι ανήκει στον καθένα τους ούτε να θέλουν να πάρουν με έριδες κάτι, αν και ξέρουν ότι ανήκει σε κάποιον άλλο. Αφού λοιπόν έγινε η διανομή με κλήρο, πήρε ο καθένας το μερίδιο του και κατοίκησαν στην περιοχή που κέρδισαν. Κι όταν εγκαταστάθηκαν, σαν «νομης ποίμνια, κτήματα και θρέμματα εαυτων ημας ετρεφον», χωρίς να χρησιμοποιούν όμως σωματική βία, σαν τους ποιμένες που οδηγούν τα κοπάδια στην βοσκή με χτυπήματα, αλλά επειδή ο άνθρωπος είναι ευκολοκυβέρνητο πλάσμα, κατευθύνουν, όπως το πλοίο από την πρύμνη με το πηδάλιο, αγγίζοντας την ψυχή με την πειθώ ανάλογα με τις διαθέσεις τους, και δίνοντας κατεύθυνση με ατό τον τρόπο κυβερνούσαν όλους τους θνητούς. Άλλοι λοιπόν από τους θεούς, αφού πήραν με κλήρο διάφορους τόπους, τους τακτοποίησαν. Στον Ήφαιστο και στην Αθηνά, επειδή είχαν κοινή φύση, ως αδέλφια από τον ίδιο πατέρα, και είχαν την ίδια κατεύθυνση στην σοφία και στις τέχνες, έτυχε να πέσει στον κλήρο αυτή εδώ η περιοχή, η οποία από τη φύση της τους ταιριάζει και ήταν κατάλληλη για την αρετή και την φρόνηση τους. Έφτιαξαν λοιπόν εκεί καλούς κατοίκους και τους βοήθησαν να αντιληφθούν ποιος ήταν ο σωστότερος τρόπος για τη διακυβέρνηση της πολιτείας τους. Τα ονόματα των ντόπιων εκείνης της εποχής έχουν διατηρηθεί μέχρι σήμερα, έχουν χαθεί όμως τα έργα τους από τις πολλές καταστροφές που έκαναν οι διάδοχοι τους και από τη φθορά του χρόνου. Όπως έχει αναφερθεί, όσοι επιζούσαν μετά από κάθε κατακλυσμό ήταν αγράμματοι ορεσίβιοι, που είχαν ακούσει μόνο τα ονόματα των παλαιών ηγετών αλλά γνώριζαν ελάχιστα πράγματα για τα έργα τους. Έτσι, προτιμούσαν να δίνουν αυτά τα ονόματα στα παιδιά τους, αγνοούσαν όμως τις αρετές και τους νόμους των προγενέστερων, εκτός από κάποιες ασαφείς πληροφορίες που είχε τύχει να ακούσουν για τον καθένα. Και επειδή ακόμα οι ίδιοι και τα παιδιά τους επί πολλές γενιές δεν είχαν τα αναγκαία μέσα για την συντήρησή τους, σκέφτονταν συνεχώς για τα πράγματα που τους έλειπαν, χωρίς να δίνουν καμία σημασία σε όσα είχαν συμβεί προηγουμένως τα περασμένα χρόνια. Οι ιστορικές γνώσεις και η έρευνα του παρελθόντος ήρθαν και τα δύο στις πόλεις αργότερα, όταν οι άνθρωποι είχαν εξασφαλίσει τα απαραίτητα για την ζωή τους, και όχι πιο πριν. Με αυτό τον τρόπο διατηρήθηκαν τα ονόματα των αρχαίων αλλά όχι και τα έργα τους. Αναφέρω αυτά συμπεραίνοντας από το ότι ο Σόλωνας είπε πως οι Αιγύπτιοι ιερείς, περιγράφοντας τον πόλεμο εκείνης της εποχής, δηλαδή ανάμεσα στους Αθηναίους και τους Ατλαντίνους, με αυτά ως επί το πλείστον ονόμαζαν εκείνους, όπως του «Κέκροπός τε κα Ερεχθέως και Εριχθονίου και Ερυσίχθονος», καθώς και πολλά άλλα που αναφέρονται σε ήρωες παλαιότερους από τον Θησέα».
Όπως βέβαια είπαμε, όπως υπάρχουν θεϊκοί ηγεμόνες για κάθε μία, έτσι πρέπει να νοήσουμε έναν και μοναδικό θεό που προΐσταται της καθόδους και της ανόδου, της ευγονίας και της δυσγονίας της διπλής εν τη γενέσει ζωής. Ο θεός αυτός δεν είναι άλλος από τον Προμηθέα, για τον οποίο ο Πλάτων, στον «Πρωταγόρα, 320.c - 322.d», λέει ότι είναι ο έφορος της ανθρώπινης ζωής, ενώ ο Επιμηθέας της αλόγου φύσεως. Ο Προμηθέας τον οποίο οι Ορφέας & Ησίοδος παρουσιάζουν - δια της κλοπής του πυρός και της στον άνθρωπο δόσεως - να κατεβάζει την ψυχή από το νοητό εις την γένεσιν, καθώς  κανονίζει ως κύριος της ανθρώπινης περιόδου [ζωής] τις καλύτερες ή χειρότερες γενέσεις.

Όμως, όπως είδαμε στο Ησιόδειο έργο «Έργα και Ημέρες, σ. 57-58», ο Δίας λέγει ότι στους ανθρώπους αντί πυρός θα δώσει κακό : δηλαδή στους ανθρώπους που υποδέχτηκαν την άνωθεν κλαπείσα ψυχή που έπεσε εδώ κάτω, θα δώσει κακό, την Πανδώρα, δηλαδή την άλογη ζωή, με την οποία θα χαίρονται και θα ζούνε αγαπώντας το κακό τους. Γιατί η αλογία είναι κακό για την λογική. Είναι όμως αναγκαία, προκειμένου η ψυχή να μην επικοινωνεί άμεσα με το σώμα!
Κατά αυτή την έννοια, και αφού η Πανδώρα είναι η άλογη ζωή, η Πύρα είναι η θηλυκή & θνητή ψυχή, η άλογη ψυχή.
Άλλωστε ο Πρόκλος, στο «Υπόμνημα εις τα Ησιόδου Έργα και Ημέρες, σ. 202 - 206», μας λέγει ότι ο ησιόδειος μύθος της Πανδώρας ανήγαγε την αιτία των «εν ανθρώποις» κακών στο «θηλυ της ψυχης» και στην «αλογον ζωην» την «εκ των ουρανίων ημιν προσπλασθεισαν» [στην άλογη ζωή που μας προσδόθηκε από τα ουράνια]. Ενώ ο δεύτερος ησιόδειος μύθος, αυτός που αναφέρεται στα 5 γένη, απέδωσε τα κακά στις κάθε λογής μεταβολές των ανθρώπινων ζωών, μεταβολές οι οποίες συμβαίνουν λόγω της αλογίας, καθώς εμείς ζούμε άλλοτε κατά Λόγο και άλλοτε κατά το άλογο.
Από την άλλη, και όπως εξηγεί ο Πρόκλος, στο «Υπόμνημα εις τα Ησιόδου Έργα και Ημέρες, 383 - 387», η Πλειάδα Κελαινώ,  είναι δύναμη αρχαγγελική η οποία επιβαίνει στον αρχάγγελο της σφαίρας του πλανήτη Κρόνου.
Όμως, όπως λέγει ο Πρόκλος στο «Εις τον Τίμαιο Πλάτωνος», τόμος Α' (συνέχεια), σ. 147.6 - 148.16», αναφερόμενος στου Αθηναίους του Πλατωνικού μύθου της Ατλαντίδος, ο Φιλόσοφος Πορφύριος λέγει ότι ο Ήφαιστος είναι ο τεχνικός Νους και η γη η Σεληνιακή σφαίρα. Γιατί λέει ότι αυτή αποκαλείται αιθέρια γη από τους Αιγύπτιους. Υποστηρίζει, λοιπόν, ότι οι ψυχές που έλαβαν υπόσταση από τον θεό και μετέχουν στον τεχνικό Νου σπέρνονται στο σώμα της Σελήνης, επειδή εκεί ζουν οι τεχνικές ψυχές και έχουν σώματα που είναι απόρροιες των αιθέριων σωμάτων. Τα 9.000 έτη των Αθηναίων τα αποδίδει σε αυτές τις ψυχές υπό την εξής έννοια. Η περίοδος της ψυχής, όπως λέει, η οποία ανεβαίνει και κατεβαίνει μέσα από τους πέντε πλανήτες, διαρκεί 10.000 έτη, για να έχει κάθε πλανήτης 2.000 έτη, όχι όμως συναπτά. Ωστόσο ο χρόνος είναι συναπτός προσθετικά. Γιατί ο χρόνος προστίθεται στον εαυτό του. Για αυτό και όλες οι ζωές είναι 9, τις οποίες ο Πλάτων υπαινίσσεται με τα εννιάμερα των νεκρών, και παρομοίως στα νεογέννητα μερικοί δίνουν τα ονόματα την ένατη ημέρα, χρησιμοποιώντας χρονικές περιόδους που συμβολίζουν τη γέννηση και το θάνατο. Στο συγκεκριμένο, λοιπόν, πλατωνικό μύθο, αυτόν της Ατλαντίδος, ο Πλάτων δεν χρησιμοποίησε τον χρόνο των 10.000 ετών αλλά τον αριθμό των 9.000 ετών, προκειμένου να δείξει ότι αυτοί για τους οποίους μιλάει είναι ακόμη στην γη και πλησιάζουν την περίοδο των 10.000 ετών. Δηλαδή η ψυχή ζει άνω, νοητικά και Κρόνια [σύμφωνα με τον Κρόνο, έχει Κρόνια ζωή σύμφωνα με τον πλατωνικό «Πολιτικό»] και κατεβαίνει κατά πρώτον στην πολιτική ζωή, η οποία ανήκει στον Δία, έπειτα κινεί το θυμικό και ζει φιλοτίμως. Και το θυμικό είναι Αρεϊκό. Μετά από αυτά υποβαίνει στις επιθυμίες και στην Αφροδισιακή ζωή, τέλος προβάλει τους φυσικούς λόγους που έφορός τους είναι ο «εντετακως Ερμης» [ο φαλλικός]. Μέσω αυτών η ψυχή συνδέεται με το σώμα. Αντιστρόφως, μόλις λάβει σώμα, πρώτα ζει φυτικά, καθώς είναι επόπτρια της τροφής και αύξησης του σώματος, έπειτα επιθυμητικά, διεγείροντας τις γενεσιουργούς δυνάμεις, έπειτα θυμικά, όταν ξεφύγει από αυτά και επιστρέψει στην φιλότιμη ζωή, έπειτα πολιτικά, όταν μετριάσει τα πάθη, και τέλος νοητικά. Αν μάλιστα αποκατασταθεί, ζει νοητικά και τα 10.000 έτη λαμβάνουν τέλος. «εν η γενέσει», όμως, ακόμα και αν πολιτεύεται άριστα, ζει σύμφωνα με τον αριθμό που υπολείπεται κατά χίλια, σύμβολο αυτού του αριθμού είναι το 9.000, που ταιριάζει στην άριστη πολιτεία των Αθηναίων του Πλατωνικού μύθου της Ατλαντίδος.
Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι η ένωση του Προμηθέα με την Πλειάδα Κελαινώ, προσδίδει στα όντα την έλλογη ζωή. Δηλαδή η Κελαινώ προσδίδει στα όντα την έλλογη, νοητική ζωή.
Prometheus Pandora the Flood Zeus Hera Poseidon
Όπως εξηγεί ο Πρόκλος, στο «Υπόμνημα εις τα Ησιόδου Έργα και Ημέρες, σ. 94 - 98», το πιθάρι είναι μια δύναμη της ειμαρμένης, η οποίας χωρά όλα τα καλά και τα κακά πάθη το οποία απονέμονται στις ψυχές που εξέπεσαν στον Κόσμο της γένεσης και λόγω των οποίων κάποιοι είναι εύμοιροι η κακόμοιροι. Γιατί αυτό το πιθάρι περιέχει τα δύο πιθάρια που στην Ομηρική Ιλιάδα [στίχος 527-533, Ω΄ ραψωδία] είναι γεμάτα με τις «Κήρες» : «Γιατί δυο πίθοι κείνται μπρός στο κατώφλι του Δία  με όσα δώρα δίδει, ο ένας με τα κακά, κι έτερος με τα αγαθά. Σε όποιον ανάμικτα δώσει ο Ζευς ο τερπικέραυνος, άλλοτε κακό του τυχαίνει, κι άλλοτε εσθλά. Σε όποιον όμως τα λυπηρά μονάχα δώσει, ατιμασμένος είναι, κι αυτόν κακή τον κυνηγά κατάρα πάνω στην δίια χθόνα, και παραδέρνει από θεούς και από βροτού διωγμένος. - δοιοι γάρ τε πίθοι κατακείαται εν Διος ουδει δώρων οια δίδωσι κακων, ετερος δε εάων· ω μέν κ" αμμίξας δώη Ζευς τερπικέραυνος, αλλοτε μέν τε κακω ο γε κύρεται, αλλοτε δε εσθλω· Ω δέ κε των λυγρων δώη, λωβητον εθηκε, καί ε κακη βούβρωστις επι χθόνα διαν ελαύνει, φοιτα δ" ουτε θεοισι τετιμένος ουτε βροτοισιν» λέει ο Όμηρος. Για αυτό μέσα σε αυτό, στο πιθάρι, υπάρχουν και τα αγαθά. Και, όπως λέγει ο Ησίοδος, απομένει μέσα του μόνο η Ελπίδα, η οποία φέρνει στους δυστυχείς την παρηγοριά λόγω της προσδοκίας των καλύτερων και λόγω της μεταβολής των παρόντων κακών. Η γυναίκα ανοίγει το πιθάρι, επειδή φανερώνει στις ψυχές τις Κήρες που η ίδια παρέχει και που καθιστά αναγκαίες σε όσες ψυχές έχουν γίνει άλογες εξαιτίας της, ενώ οι ψυχές σωφρονίζονται μετά την πτώση και απομακρύνονται από αυτήν.
Ανακεφαλαιώνοντας θα πούμε ότι ο  Προμηθέας διευθέτει το αρσενικό, το έλλογο μέρος της ψυχής,  το λογιστικό, ενώ ο Επιμηθέας διευθέτει το άλογο μέρος της ψυχής - το επιθυμητικό. Η Πανδώρα, που είναι η Άλογη ζωή - δια του πίθου που μεταφέρει, έσμιξε μαζί του και γεννήθηκε η Πύρρα, δηλ. η θνητή & θηλυκή, άλογη ψυχή των όντων που μετέχει της άλογης πλέον ζωής, το επιθυμητικό μέρος της ψυχής, το πυρ που κινεί τα σώματα. Ο δε Προμηθέας έσμιξε με την Πλειάδα Κελαινώ που είναι η έλλογη ζωή και γεννήθηκε ο Δευκαλίωνας, δηλ. η αθάνατη ψυχή των όντων (το λογιστικό/νους της ψυχής) που μετέχει νοητικής ζωής, που είναι φυγάς από την αυλή του πατρός της Δία, «φυγάς θέοθεν και αλήτης», εξ ου και ο Δευκαλίωνας όταν σταμάτησε ο κατακλυσμός, και η λάρνακα "έπιασε" στον Παρνασσό, «θύει Διι φυξίω - Θυσίασε στον Δία, τον προστάτη των φυγάδων».
Μάλιστα ο Πρόκλος, στο «Υπόμνημα εις τα Ησιόδου Έργα και Ημέρες, σ. 84-85», μας λέγει ότι ο Ερμής, στον ησιόδειο μύθο, ορθώς έχει εκληφθεί ως εκείνος που φέρνει τις δυο ψυχές, την άλογη και την λογική, σε επαφή με το σώμα. Γιατί κάθε αγγελιοφόρος είναι μεσολαβητής μεταξύ κάποιων άλλων δύο, μεταφέροντας τη σκέψη του ενός στον άλλον. Και το άλογο μέρος είναι ενδιάμεσο μεταξύ του σώματος και της λογικής ψυχής.
Ο Δευκαλίων έσμιξε με την Πύρρα και γεννήθηκε ο Έλλην : ένα ον που αποτελεί την ένωση της αρσενικής/νοήμονος ψυχής και της θηλυκής/άλογης ψυχής : ένα όν που προέκυψε ως η νέα «κορυφή» των εν τη γενέσει όντων άμα την οντολογική πτώση που περιγράφει  ο Σωκράτη στο Πλατωνικό «Συμπόσιο, 189.d.5 - 193.a», εκεί δια στόματος Αριστοφάνη  ο Πλάτων αναφέρει τον μύθο των τέλειων όντων, των 3-ων γενών όντων που υπήρχαν κάποτε : του τέλειου ανήρ, της τέλειας γυνής και του Ανδρόγυνου. Ο Έλλην φέρει τόσο την Μαντική, δηλ. την διείσδυση στο «εν συνεχεία όλον», την ενόραση δηλ. που δόθηκε στο επιθυμητικό μέρος της ψυχής, όσο και την νόηση & την επιστήμη της αρσενικής ψυχής - την από  τον Προμηθέα κλαπείσα «Εντεχνον σοφίαν συν πυρί» : ο Προμηθέας «δια τούτης ανεγειρει το γνωστικον ημων και διανοητικον εις την των Ειδων θεωρίαν» [που και δια αυτής ανεβάζει την γνωστική και διανοητική ικανότητά μας στην θέαση των Ιδεών]!

[1] Οναρ= ονειρος. λύσις ονείρου· Οναρ καθ" υπνους νητρεκες λαλειν τόδε. (Βλ. Λεξικό Σουίδα).
[2] Υπαρ= αλήθεια, ουκ εν ονείρω. το μεθ' ημέραν οναρ. οιον φανερως, αληθως υπάρχον. Υπαρ = λέγει το μεθ' ημέραν οναρ· ως εναργως υπάρχον, αληθές. (Βλ. Λεξικό Σουίδα). Υπαρ = Εγρήγορσις, οπτασία αληθης, ουκ εν ονείρω· (Βλ. Μέγα Ετυμολογικό Λεξικό). υπαρ=  το μεθ' ημέραν οναρ. (Βλ. Λεξικό Ησύχιου).
[3] Βλ. Αισχύλου «Προμηθέας Δεσμώτης, σ. 1021 - 1025» και «Σχόλια στον Αισχύλο, 1022. 3 - 5» [T.L.G.].
[4] Μάλιστα ο Προμηθέας, στην τραγωδία «Προμηθέας Δεσμώτης, σ. 442 - 468» του Αισχύλου, λέγει: «τώρα τα πάθη των ανθρώπων να ακούσετε, πώς, ενώ πρώτα  σαν τα μωρά ήταν, νου τους έβαλα και φρένες·. κι όχι παράπονο μ' αυτούς πως έχω, μόνο για να σας δείξω την καλή προαίρεση μου. Και λοιπόν πρώτα έβλεπαν και του κάκου έβλεπαν, άκουγαν και δεν άκουγαν, μα όμοιοι με ονείρων μορφές σ' όλο το μάκρος της ζωής τους όλα τα πάντα έτσι ανάκατα σύγχυζαν, κι ούτε  προσήλια σπίτια από πλίθο ήξεραν, ούτε  τα ξύλα να δουλεύουν, μα σ' ανήλια σπήλια  χωσμένοι τρύπωναν σαν τ' αχαμνά μερμήγκια. Και ούτε χειμώνα γνώριζαν βέβαιο σημάδι, ούτε ανθοφόρας άνοιξης, ούτε του θέρους  του καρπερού κανένα, μα έτσι πορεύονταν  με δίχως κρίση, ώσπου τους έδειξα των άστρων τις αξεδιάλυτες ανατολές και δύσεις. Κι εγώ τον αριθμό, την πιο τρανή σοφία, και των γραμμάτων τα συνθέματα τους βρήκα, της μνήμης, της μητέρας των Μουσών, εργάτες. Κι έζεψα πρώτος στο ζυγό τα ζώα σκυμμένα κάτω από ζεύγλες και σαμάρια, για να παίρνουν τους πιο μεγάλους πάνω τους κόπους του ανθρώπου. Κι έδεσα χαλινόστεργα τ' άλογα στο άρμα, της αρχοντιάς της μεγαλόπλουτης καμάρι· και τα θαλασσοπλάνητα δε βρήκε άλλος πάρεξ εγώ λινόφτερα του ναύτη αμάξια. - ταν βροτοις δε πήματα ακούσαθ', ως σφας νηπίους οντας το πριν εννους εθηκα και φρενων επηβόλους. λέξω δέ, μέμψιν ουτιν' ανθρώποις εχων, αλλα ων δέδωκ' ευνοιαν εξηγούμενος· οι πρωτα μεν βλέποντες εβλεπον μάτην, κλύοντες ουκ ηκουον, αλλ' ονειράτων αλίγκιοι μορφαισι τον μακρον βίον εφυρον εικη πάντα, κουτε πλινθυφεις δόμους προσείλους ησαν, ου ξυλουργίαν· κατώρυχες δε εναιον ωστ' αήσυροι μύρμηκες αντρων εν μυχοις ανηλίοις. ην δ' ουδεν αυτοις ουτε χείματος τέκμαρ ουτ' ανθεμώδους ηρος ουτε καρπίμου θέρους βέβαιον, αλλ' ατερ γνώμης το παν επρασσον, εστε δή σφιν αντολας εγω αστρων εδειξα τάς τε δυσκρίτους δύσεις. και μην αριθμόν, εξοχον σοφισμάτων, εξηυρον αυτοις, γραμμάτων τε συνθέσεις,μνήμην απάντων, μουσομήτορ' εργάνην. καζευξα πρωτος εν ζυγοισι κνώδαλα ζεύγλαισι δουλεύοντα σώμασίν θ' οπως θνητοις μεγίστων διάδοχοι μοχθημάτων γένοινθ', υφ' αρμα τ' ηγαγον φιληνίους ιππους, αγαλμα της υπερπλούτου χλιδης. θαλασσόπλαγκτα δ' ουτις αλλος αντ' εμου λινόπτερ' ηυρε ναυτίλων οχήματα».
[5] Γιατί, όπως λέει ο Πρόκλος, «πασα τεχνικη ποίησις ειδοποιός εστι και κοσμητικη της υποκειμένης υλης» [πάσα δημιουργία της τέχνης παρέχει Είδος και διακοσμεί την ύλη που αποτελεί το αντικείμενό της]. Αλλά ο Προμηθέας λαμβάνοντας πρόνοια, και έδωσε τις τέχνες στις ψυχές και τις παράλαβε από τον Ήφαιστο και την Αθηνά (γιατί μέσα σε αυτούς τους θεούς εμπεριέχεται η αιτία όλων των τεχνών, καθώς ο ένας παρέχει πρωταρχικά την δημιουργική τους ιδιότητα, και η άλλη από ψηλά εκπέμπει σε αυτές τη γνωστική και νοητική). Επειδή όμως χρειαζόταν όχι μόνο η ανεύρεση των τεχνών για τις ψυχές μέσα στα γένη, αλλά και μια άλλη επιστήμη πιο τέλεια από αυτές, η Πολιτική, η οποία μπορεί αυτές τις τέχνες και να τις βάλει μαζί και να τις τακτοποιήσει και να οδηγήσει στη σύμφωνη με τον νου ζωή τις ψυχές μέσω της αρετής, και επειδή ο Προμηθέας ήταν αδύνατον να μας παράσχει, καθώς μόνο στον μέγιστο Ζευς πρωταρχικά βρίσκεται η «Πολιτική» [Ο δε Προμηθευς ταύτην πορίζειν ημιν αδύνατος ην, διότι δη παρα τω μεγάλω Διι πρώτως εστιν η πολιτική], ενώ ο Πλάτων λέει ότι «είναι αδύνατον στον Προμηθέα να εισέλθει κρυφά στην Ακρόπολη του Διός - εις την του Διος Ακρόπολιν παρελθειν ουχ οιόν τε ειναι» (διότι υπάρχουν φοβερές φρουρές του Διός, οι οποίες τον διαφυλάσσουν εξηρημένο όλων των επιμέρους αιτίων), στέλνει ο Ζευς στους ανθρώπους τον Ερμή ως αγγελιοφόρο φέρνοντας την φρόνηση και την αιδώ και γενικά την πολιτική επιστήμη, και τον διατάσει να παραδώσει το ίδιο σε όλους αυτή την αρετή [επι πάντας νειμαι] και σε όλους να μοιράσει τη γνώση των δίκαιων, των καλλών και των αγαθών, αλλά όχι διαιρεμένα, όπως ακριβώς τις διάφορες τέχνες τις μοιράστηκαν και διαφορετικοί άνθρωποι και άλλοι από τους ανθρώπους είναι επιγνώμονες αυτών [ειδικοί], ενώ άλλοι είναι αμαθείς είτε από όλες τις τέχνες είτε από μερικές. Διευκρινίζει δε ο Πρόκλος, στο «Περί της κατά Πλάτωνα Θεολογίας, τόμος Ε', 123.19 - 124.14», ότι ο Πλάτων στον μύθο του πλατωνικού «Πρωταγόρα», υποδεικνύοντάς μας «την εξηρημένην του Διος περιωπην» και την «αμιγη υπεροχήν» της ουσίας από όλα τα κατώτερα, λόγω της οποίας και είναι «αβατός και ανέκφαντος» στα επιμέρους γένη των θεών, «ανάγει την αιτία στην αδιάφθορη φρουρά του και στην φρουρητική τάξη γύρω από αυτόν - επι την ατρεπτον αυτου φυλακην και την περι αυτον φρουρητικην τάξιν αναφέρει την αιτίαν». Γιατί λόγω αυτής της αιτίας όλες οι δημιουργικές δυνάμεις είναι σταθερά εδραιωμένες μέσα στον εαυτό τους, και όλα τα Είδη που βρίσκονται στην κορυφαία υπεροχή στέκονται εξηρημένα από τα κατώτερά τους, και «ολος ο δημιουργικος νους εν τω εαυτου μένει κατα τρόπον ηθει» όπως λέγει ο Πλάτων στον «Τίμαιο, 41.e». Γιατί, λέει, «αι του Διός φυλακαι φοβεραι» είναι για τα πάντα, και για αυτό αυτά τα γένη των θεών, ένας εκ των οποίων είναι και ο Προμηθεύς, από εκεί συνδέονται με τις άχραντες και Ολύμπιες δυνάμεις του δημιουργού & πατέρα, και όχι έτσι όπως είναι [ουχ οιά τέ εστιν]. Ξεκάθαρα, λοιπόν ο ίδιος ο Σωκράτης με μύθο μας παραδίδει «την περι τον δημιουργον φυλακήν» και μας δείχνει ότι το φρουρητικό γένος έχει λάβει υπόσταση μαζί με τους νοητικούς θεούς. Γιατί όπως η πανάρχαια Ελληνική παράδοση λέγει ότι η δημιουργική βαθμίδα περικλείεται από μια «πρηστηρίδι φρουρα», έτσι και ο Πλάτων λέει ότι γύρω από αυτήν έχουν εγκατασταθεί φρουρές οι οποίες φρουρούν ακλόνητα την εξηρημένη υπεροχή του δημιουργού & πατέρα από όλα τα κατώτερα.

[6] Η διαλεκτική, όχι των περιπατητικών αλλά του θεϊκού Πλάτωνα, έχει γεννήτορα τον νου και είναι η τρίτη μορφή γνώσης που ανεβαίνει μέχρι το ανυπόθετο Ένα μέσα από όλα τα Είδη. Με βάση την από την πρόοδο των όλων δημιουργεί την μέθοδο της διαίρεσης, με βάση τη συγκέντρωση καθενός προς την περίληψη μίας ιδιότητας δημιουργεί την μέθοδο του ορισμού. Με βάση την επάλληλη παρουσία των Ειδών, λόγω της οποίας το καθετί είναι ότι είναι και μετέχει των υπολοίπων Ειδών, δημιουργεί τη μέθοδο της απόδειξης. Και, βάσει της επιστροφής των πάντων στο Ένα και στις οικίες του αρχές, γεννά την μέθοδο της ανάλυσης. Αυτή λοιπόν την γνώση ο Σωκράτης στην Πλατωνική «Πολιτεία, 534.e» την ονομάζει διαλεκτική και την τοποθετεί ανάμεσα στην επιστήμη και στην νόηση. Την όρισε δε ως το «επιστέγασμα των μαθηματικών - θριγκος τοις μαθήμασιν η διαλεκτικη», ενώ στην «Επινομίδα, 992.a» την αποκαλεί κοινό δεσμό τους - «δεσμος γαρ πεφυκως πάντων τούτων εις αναφανήσεται διανοουμένοις». Γιατί από αυτή και ο γεωμέτρης και οποιοσδήποτε άλλος επιστήμονας θα πάρει την θεωρία για τις δικές του αρχές, θεωρία η οποία ξαναενώνει τις πολλές αρχές που διαιρέθηκαν από την μία αρχή των πάντων. Ότι το Ένα υπάρχει σε όλα τα όντα και ότι αντιστοιχεί στο σημείο της γεωμετρίας, στη μονάδα της αριθμητικής και στο πιο απλό στοιχείο κάθε επιστήμης, το αποδεικνύει κάθε επιστήμη παράγοντας από το απλό στοιχείο της όσο εμπίπτουν στον τομέα της. Όμως καθένα από αυτά τα απλά στοιχεία λέγεται και είναι μια συγκεκριμένη αρχή, ενώ η αρχή όλων των όντων είναι η γενική αρχή. Και μέχρι αυτό ανεβαίνει η ύψιστη των επιστημών.
[7] Ο Πλωτίνος στις «Εννεάδες, 4.3.9. 3 - 12» λέει ότι: «Ο τρόπος εισόδου της ψυχής στο σώμα είναι διττός. Ο ένας είναι όταν η ψυχή υπάρχει ήδη στο σώμα και αλλάζει σώματα ή από ένα αέρινο ή πύρινο σώμα περνάει σε ένα γήινο, διαδικασία που οι άνθρωποι δεν ονομάζουν μετενσωμάτωση, διότι το σώμα από το οποίο έγινε η είσκριση [είσοδος] είναι αφανές. Ο άλλος τρόπος είναι η μετάβαση από το ασώματο σε οποιασδήποτε μορφής σώμα, που θα ήταν βέβαια για την ψυχή η πρώτη επικοινωνία με το σώμα - Επει τοίνυν διττος ο τρόπος της εις σωμα ψυχης εισόδου-η μεν γαρ γίνεται ψυχη εν σώματι ουση τη τε μετενσωματουμένη και τη εκ σωματος  αερίνου η πυρίνου εις γήινον γινομένη, ην δη μετενσωμάτωσιν ου λέγουσιν ειναι, οτι αδηλον το αφ' ου η εισκρισις, η δε εκ του ασωμάτου εις οτιουν σωμα, η δη και πρώτη αν ειη ψυχη κοινωνία σώματι-ορθως αν εχει επισκέψασθαι περι ταύτης, τί ποτέ εστι το γινόμενον πάθος τότε, οτε ψυχη καθαρα ουσα σώματος πάντη ισχει περι αυτην σώματος φύσιν».
[8]Ο Ιαπετός, όπως λέγει ο Πρόκλος,  στο «Υπόμνημα εις τα Ησιόδου Έργα και Ημέρες, 50», είναι νοητικός θεός, αίτιος πάσης της ιπτάμενης και ταχύτατης κίνησης του ουρανού. «παρα το ιεσθαι και πέτεσθαι», δηλαδή από το ρήμα ορμώ και πετάω.
[9] Όπως εξηγεί ο Πρόκλος, στο «Υπόμνημα εις τα Ησιόδου Έργα και Ημέρες, 383 - 387», ο Άτλαντας σηκώνει τον ουρανό και ο ίδιος με μια συνοχή στηρίζει τους κίονες "που χωρίζουν την γαία και τον ουρανό", καθώς έχει λάβει δυνάμεις που διαχωρίζουν τον ουρανό και την γη, δυνάμεις λόγω των οποίων ο ουρανός μένει χωριστός από την γαία και περιστρέφεται στον παντοτινό χρόνο γύρω από την γαία, ενώ αυτή μένει σταθερή στο κέντρο και γεννά μητρικά όλα όσα γεννά πατρικά ο ουρανός. Γιατί αυτές τις δυνάμεις, οι οποίες διατηρούν απαρέγκλιτα τη διάκριση μεταξύ των δυο, τις αποκάλεσε «κίονες, που χωρίζουν γαία και ουρανό». Αυτό σημαίνει ότι ο ουρανός και η γαία μένουν αιώνια χωριστά το ένα από το άλλο και δεν αναμειγνύονται μεταξύ τους ποτέ. Ως τέκνα του Άτλαντα αναφέρονται οι Πλειάδες, που είναι επτά : η Μαία, η Ταϋγέτη, η Ηλέκτρα, η Στερόπη - Αστερόπη, η Κελαινώ, η Αλκυόνη και η Μερόπη. Όλες αυτές είναι δυνάμεις αρχαγγελικές, οι οποίες επιβαίνουν στους αρχαγγέλους των επτά σφαιρών, η Κελαινώ της σφαίρας του Κρόνου, η Στερόπη - Αστερόπη της σφαίρας του Δία, η Μερόπη της σφαίρας του Άρη, η Ηλέκτρα της σφαίρας του Ήλιου, η Αλκυόνη της σφαίρας της Αφροδίτης, η Μαία της σφαίρας του Ερμή και η Ταϋγέτη της σφαίρας της Σελήνης. Αυτή η ενιαία σύνταξη των επτά σφαιρών έχει τοποθετηθεί μέσα στους απλανείς ως «αγαλμα Ενουράνιον» το οποίο ονομάζουμε Πλειάδα και είναι άστρο εμφανές. Το άστρο αυτό είναι «κατεστηριγμένον»  εντός του αστερισμού του Ταύρου και κατά τις ανατολές και τις δύσεις του προκαλεί πάμπολλη μεταβολή στην ατμόσφαιρα.
[10] Το Χάλκινο γένος, που είναι το τρίτο στην σειρά, αναλογεί, μας λέγει ο Πρόκλος στο «Εις τας Πλάτωνος Πολιτείας Υπόμνημα, τόμος Β' [συνέχεια], 76. 10 - 16», στην άλογη και φανταστική ύπαρξη, διότι και η φανταστική εντύπωση είναι νους που μορφοποιεί, όχι όμως καθαρός, όπως ακριβώς και ο χαλκός που δίνει την εντύπωση πως έχει το χρώμα του χρυσού, περιέχει όμως άφθονο το γήινο στοιχείο, παρόμοιο και συγγενικό προς τα στερεά και αισθητά. Το χάλκινο γένος, και για τον Ησίοδο εξάλλου, σταθεροποιεί το οικείο του είδους ζωής ακριβώς στη σύμφωνη με τον Λόγο ενέργεια και μόνο, την οποία δηλώνει συμβολικά ο χαλκός, κατά τον ποιητή, ο οποίος λέγει ότι εκείνοι που τοποθετήθηκαν στο γένος τούτο από τον Δία πραγματοποιούν όλες τις τεχνικές τους δραστηριότητες και όλες τις πολεμικές τους ενέργειες χρησιμοποιώντας τον χαλκό.
[11] Το γένος των ημιθέων, μας λέγει ο Πρόκλος στο «Εις τας Πλάτωνος Πολιτείας Υπόμνημα, τόμος Β' [συνέχεια], 76.23 - 77.4», που είναι το τέταρτο στην σειρά, στρέφει τον Λόγο συνολικά προς την κατ' ενέργεια [πρακτική] ζωή, ενώ λαμβάνει επίσης λόγω του πάθους, και κάποια άλογη κίνηση και ορμή κατά τις πράξεις, επιδιδόμενο έτσι σε αυτές με περισσότερη προθυμία. Για αυτό επομένως και ο ποιητής δεν παραχώρησε στο γένος τούτο κάποιο ιδιαίτερο μέταλλο με τη σκέψη ότι έχει τους χαρακτήρες του πριν και του μετά από αυτό γένους, όντας πραγματικά γένος ημιθέων, διότι με τον Λόγο, στον οποίο έλαχε θεϊκή ουσία, συνέμειξε την θνητή ζωή του πάθους. Τη μεγαλοπρέπεια και την επιτυχία που έχει το γένος τούτο στα έργα του την προσφέρει ο Λόγος, ενώ την ενεργητική η παθητική δράση μέσω της ταύτισης ή της αντίθεσης των αισθημάτων του την προσδίδει το πάθος στη συνύφανση του με τον Λόγο.
ΤΕΛΟΣ ΕΡΓΟΥ.

Read More

EΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΑΛΙΩΤΙΚΟ ΑΠΟ ΤΑ ΑΛΛΑ ΜΕΡΟΣ 3ον

Αλλά ας δούμε όλο τον μύθο που παραθέτει ο Απολλόδωρος ο Αθηναίος [Μυθολογική Βιβλιοθήκη, Τόμος Α', 1.47.1 -  1.50.13] : «Επειδή ο Ζεύς θέλησε να εξαφανίσει το χάλκινο γένος, ο Δευκαλίωνας κατά προτροπή του Προμηθέα έφτιαξε μια λάρνακα και, αφού έβαλε μέσα τα αναγκαία, μπήκε κι αυτός μαζί με την Πύρα. Ο Ζευς έριξε έχυσε από τον ουρανό πολύ υετό πλημυρίζοντας τα περισσότερα μέρη της Ελλάδος, έτσι ώστε διεφθάρησαν [πέθαναν] όλοι οι άνθρωποι, εκτός από λίγους, οι οποίοι κατέφυγαν στα κοντινά υψηλά όρη. Τότε χωρίστηκαν και τα όρη της Θεσσαλίας και πλημμύρισαν όλες οι περιοχές έξω από τον Ισθμό και την Πελοπόννησο. Ο Δευκαλίωνας όμως μέσα στην λάρνακα, παρασυρόμενος στην θάλασσα για εννέα ημέρες και νύκτες, έπιασε στον Παρνασσό κι εκεί, όταν σταμάτησε ο όμβρος, βγήκαν έξω και  πρόσφεραν θυσία στον Φύξιο Ζευς. Ο Ζεύς, στέλνοντας του τον Ερμή, τον προέτρεψε να διαλέξει ότι θέλει. Κι αυτός διάλεξε να του γεννήσει ανθρώπους. Όπως του είπε λοιπόν ο Ζευς, έπαιρνε λίθους και τους πετούσε πάνω από το κεφάλι του. Όσοι πέταξε ο Δευκαλίωνας έγιναν άνδρες, όσοι έταξε η Πύρρα γυναίκες. Για αυτό και ονομάστηκαν λαοί μεταφορικά, από το λάας που είναι ο λίθος. Ο Δευκαλίωνας απέκτησε από την Πύρρα δυο υιούς, πρώτο τον Έλληνα, που όπως λένε κάποιοι, γεννήθηκε από τον Δία και δεύτερο τον Αμφικτύονα, που έγινε βασιλιάς στην Αττική μετά τον Κραναό, και μία θυγατέρα, την Πρωτογένεια, που από τον Δία γέννησε τον Αέθλιο. Από τον Έλληνα και τη νύμφη Ορσηίδα γεννήθηκαν ο Δώρος, ο Ξούθος και ο Αίολος. Αυτός ονόμασε Έλληνες τους λεγόμενους Γραικούς και μοίρασε τη χώρα τα παιδιά του. Ο Ξούθος, που πήρε την Πελοπόννησο, απέκτησε από την Κρέουσα, κόρη του Ερεχθέα, τον Αχαιό και τον Ίωνα, από τους οποίους ονομάστηκαν οι Αχαιοί και οι Ίωνες. Ο Δώρος έλαβε την περιοχή πέρα από την Πελοπόννησο και ονόμασε τους κατοίκους της με το όνομά του Δωριείς. Ο Αίολος, ως βασιλέας στην περιοχή της Θεσσαλίας, ονόμασε τους κατοίκους της Αιολείς, παντρεύτηκε την Εναρέτη, κόρη του Δηίμαχου, και απέκτησε επτά γιούς, τον Κρηθέα, τον Σίσυφο, τον Αθάμαντα, τον Σαλμωνέα, τον Δηιόνα, τον Μάγνητα και τον Περιήρη, και πέντε κόρες, την Κανάκη, την Αλκυόνη, την Πεισιδίκη, την Καλύκη και την Περιμήδη - Επει δε αφανίσαι Ζευς το χαλκουν ηθέλησε γένος, υποθεμένου Προμηθέως Δευκαλίων τεκτηνάμενος λάρνακα, και τα επιτήδεια ενθέμενος, εις ταύτην μετα Πύρρας εισέβη. Ζευς δε πολυν υετον απο ουρανου χέας τα πλειστα μέρη της Ελλάδος κατέκλυσεν, ωστε διαφθαρηναι πάντας ανθρώπους, ολίγων χωρις οι συνέφυγον εις τα πλησίον υψηλα ορη. τότε δε και τα κατα Θεσσαλίαν ορη διέστη, και τα εκτος ισθμου και Πελοποννήσου συνεχύθη πάντα. Δευκαλίων δε εν τη λάρνακι δια της θαλάσσης φερόμενος <εφ"> ημέρας εννέα και νύκτας <τας> ισας τω Παρνασω προσίσχει, κακει των ομβρων παυλαν λαβόντων εκβας θύει Διι φυξίω. Ζευς δε πέμψας Ερμην προς αυτον επέτρεψεν αιρεισθαι Ο τι βούλεται· ο δε αιρειται ανθρώπους αυτω γενέσθαι. Και Διος ειπόντος υπερ κεφαλης εβαλλεν αιρων λίθους, και ους μεν εβαλε Δευκαλίων, ανδρες εγένοντο, ους δε Πύρρα, γυναικες. Οθεν και λαοι μεταφορικως ονομάσθησαν απο του λαας ο λίθος. Γίνονται δε εκ Πύρρας Δευκαλίωνι παιδες Ελλην μεν πρωτος, ον εκ Διος γεγεννησθαι <ενιοι> λέγουσι, <δεύτερος δε> Αμφικτύων ο μετα Κραναον βασιλεύσας της Αττικης, θυγάτηρ δε Πρωτογένεια, εξ ης και Διος Αέθλιος. Ελληνος δε και νύμφης Ορσηίδος Δωρος Ξουθος Αιολος. αυτος μεν ουν αφ" αυτου τους καλουμένους Γραικους προσηγόρευσεν Ελληνας, τοις δε παισιν εμέρισε την χώραν· Και Ξουθος μεν λαβων την Πελοπόννησον εκ Κρεούσης της Ερεχθέως Αχαιον εγέννησε και Ιωνα, αφ" ων Αχαιοι και Ιωνες καλουνται, Δωρος δε την πέραν χώραν Πελοποννήσου λαβων τους κατοίκους αφ" εαυτου Δωριεις εκάλεσεν, Αιολος δε βασιλεύων των περι την Θεσσαλίαν τόπων τους ενοικουντας Αιολεις προσηγόρευσε, και γήμας Εναρέτην την Δηιμάχου παιδας μεν εγέννησεν επτά, Κρηθέα, Σίσυφον, Αθάμαντα, Σαλμωνέα, Δηιόνα, Μάγνητα, Περι ήρην, θυγατέρας δε πέντε, Κανάκην, Αλκυόνην, Πεισι δίκην Καλύκην, Περιμήδην».

Πέραν τούτων και ο Αισχύλος, στον «Προμηθέα Δεσμώτη, σ. 228 - 236», βάζει τον Προμηθέα να μας πει ότι : «Μόλις κάθισε στον πατρικό του θρόνο ο Ζευς, αμέσως άρχισε προνόμια να προφέρει στους θεούς, αυτό στον έναν και στον άλλον άλλο, σε κλήρους διαμοιράζοντας την εξουσία, δίχως καθόλου να γνοιαστεί για τους ταλαίπωρους βροτούς, μα αντίθετα ήθελε να ξεπαστρέψει όλο το γένος τους, κι άλλο καινούργιο να φυτέψει. Και έξω από εμένα, κανείς σε αυτά δεν αντιστάθηκε. Εγώ μονάχα τόλμησα. Και τους ανθρώπους γλύτωσα, να μην κατέβουν θρύμματα στον Άδη.- Οπως τάχιστα τον πατρωον ες θρόνον καθέζετ", ευθυς δαίμοσιν νέμει γέρα αλλοισιν αλλα, και διεστοιχίζετο αρχήν, βροτων δε των ταλαιπώρων λόγον ουκ εσχεν ουδέν, αλλ" αιστώσας γένος το παν εχρηζεν αλλο φιτυσαι νέον. Και τοισιν ουδεις αντέβαινε πλην εμου. Εγω δε ετόλμησ"· Εξελυσάμην βροτους το μη διαρραισθέντας εις Αιδου μολειν».

Ο κατακλυσμός του Δευκαλίωνα, όμως, όπως λέγει ο Νόννος στα «Διονυσιακά, ραψωδία Στ', σ. 206 - 370», έγινε από τον «Υέτιο Ζεύς» προς τιμήν του κατακερματισμένου εκ των Τιτάνων πρώτου Διονύσου, του υιού του με την Κόρη Περσεφόνη : του «Ζαγρέος ευκεράοιο». Αλλά ας δούμε τι λέει ο Νόννος :Ο κατακλυσμός του Δευκαλίωνα, λέγει ο Νόννος στα «Διονυσιακά, ραψωδία Στ', σ. 206 - 370», έγινε από τον «Υέτιο Ζεύς» προς τιμήν του κατακερματισμένου εκ των Τιτάνων πρώτου Διονύσου, του «Ζαγρέος ευκεράοιο» που είναι γιός του Διός και της Κόρης Περσεφόνης. Αλλά ας δούμε τι λέει ο Νόννος : «Ό πατήρ Ζεύς, τον τεμαχισμό του πρώτου Διονύσου αντιλαμβανόμενος από την αντανάκλαση της μορφής επάνω στο δόλιο κάτοπτρο, καταδίωξε με εκδικητικό πυρσό την μητέρα των Τιτάνων και του ομορφοκέρατου Ζαγρέα τους φονιάδες τους φυλάκισε κλείνοντας την πύλη του Ταρτάρου. Από τα δέντρα που καίγονταν μαραίνοταν η βλάστηση της θλιμέννης γης. Ανέφλεξε την ανατολή, και με βέλος φλογερό έβαλε φωτιά στο ανατολικό Βάκτριο κατώφλι, ενώ με τα Ασσύρια κύματα που περνούν από κοντά φλεγόταν η Κασπία θάλασσα και ο ινδικός πορθμός. Από τα πυρωμένα κύματα του Ερυθρού κόλπου θερμαινόταν ο Άραβας Νηρέας. Την δύση στο απέναντι μέρος της οδού της εξαφάνιζε με τον κεραυνό της αυγής ο φλεγόμενος στοργικός πατέρας Ζευς. Και κάτω από το πέλμα του Ζέφυρου η μισκοκαμμένη δυτική θάλασσα τίναζε προς τα έξω υγρό φως. Το ίδιο και οι Αρκτικοί πορθμοί. Και η ράχη της βόρειας θάλασσας από την ίδια φλόγα χτυπημένη πάφλαζε. Μα και του Νότου η μεσημβρινή γωνία, που βρίσκεται κάτω από την χιονισμένη καμπή του Αιγόκερω, έβραζε από ακόμη πιο θερμό σπινθήρα φλογισμένη. Ο Ωκεανός εκλιπαρούσε, χύνοντας ύδωρ από ποτάμια δάκρυα μέσα από τα υγρά του βλέφαρα. Τότε πια ο Ζευς μαλάκωσε την οργή του και, καθώς είδε την γη να κατατρώγεται από τον κεραυνό, την σπλαχνίστηκε και θέλησε με ύδωρ να ξεπλύνει τα αποτεφρωμένα της λείψανα και την φλογισμένη πληγή της. Τότε ο βροχοφόρος Ζευς έφερε κατακλυσμό σε όλη την γαία, αφού πρώτα γέμισε τον πόλο με πυκνά νέφη. Οι υδρορροές που βάσταγαν το ύδωρ του 7-πορου αιθέρος άνοιξαν, καθώς ο Ζευς διέταξε βροχή. Του πολύφλοισβου κόλπου οι χαράδρες μούγκρισαν με ορμητικότερους χείμαρρους. Οι λίμνες, του Ωκεανού, οι αποσπασθέντες θυγατέρες, ξεχείλισαν. Οι κρουνοί εξακόντιζαν στον αέρα του Ωκεανού το επίπεδο ύδωρ, οι βράχοι ψιλόβρεχαν. Τότε ο Δευκαλίων πέρασε τα υψωμένα ύδατα ναυτίλος άφθαστος στων αιθέρων την ρότα. Μια Λάρνακα ήταν ο στόλος του που έπλεε σε δική της πορεία και μόνη της κινιόταν σαν αυτόματη, διασχίζοντας τα μανιασμένα ύδατα δίχως να βρίσκει λιμάνι. Τότε πια έγινε ο Κόσμος άκοσμος κι ο πάντροφος Αιών διέλυσε την προαιώνια αρμονία του ανθρώπινου γένους. Μα κάτω από τα ένθεα νεύματα του Διός ο κυανοχαίτης Ποσειδών χτύπησε με την τρίαινα, που την γαία τέμνει, την μεσόμφαλο άκρη του Θεσσαλικού σκοπέλου (βουνού) και την έσχισε στα δυο, και δια μέσου της χωρισμένης κορυφής χίμηξε το ύδωρ με αστραφτερούς ιριδισμούς. Τίναξε κι η γη από πάνω της τα ύδατα της θεόσταλτης πλημύρας και σήκωσε ξανά το κεφάλι. Κατρακυλούσαν τα αυλάκια του ύδατος σε βαθειές κρυψώνες και φανερώθηκαν τα βουνά. Ο ήλιος έχυνε το διψασμένο φως του και στέγνωνε της γης την υγρή επιφάνεια. Τα ύδατα έφευγαν μέσα σε κοινά αυλάκια, και χάρη σε ακόμα πιο θερμές ακτίνες οι λάσπες ξεράθηκαν κι έγιναν όπως πρώτα. Η ανθρώπινη τέχνη έχτισε πολιτείες στηριγμένες σε πέτρινα θεμέλια. Οικοδομήθηκαν κι ανάκτορα και φτιάχτηκαν δρόμοι ασφαλείς στις νεόχτιστες πόλεις από τη νέα γενιά των ανθρώπων. Η φύση γέλασε ξανά. Τα φτερά των πουλιών που πετούν μαζί με τους δυνατούς ανέμους σπάθισαν και πάλι τον αέρα. - Ζευς δε πατήρ, προτέροιο δαϊζομένου Διονύσου γινώσκων σκιόεντα τύπον δολίοιο κατόπτρου, μητέρα Τιτήνων ελάσας ποινήτορι πυρσω Ζαγρέος ευκεράοιο κατεκλήισε φονηας Ταρταρίω πυλεωνι· και αιθομένων απο δένδρων θερμα βαρυνομένης εμαραίνετο βόστρυχα γαίης. αντολίην δ" εφλεξε, και αιθαλόεντι βελέμνω αιθετο Βάκτριον ουδας εώιον, αγχιπόροις δε κύμασιν Ασσυρίοισιν εδαίετο Κάσπιον υδωρ, Ινδωοί τε τένοντες· Ερυθραίοιο δε κόλπου εμπυρα κυμαίνοντος Αραψ θερμαίνετο Νηρεύς. και δύσιν αντικέλευθον εω πρήνιξε κεραυνω Ζευς πυρόεις φιλότεκνος· υπο Ζεφύροιο δε ταρσω ημιδαης σέλας υγρον απέπτυεν εσπερις αλμη . Αρκτωοί τε τένοντες· Ομοφλεγέος δε και αυτης   πηγνυμένης πάφλαζε Βορήια νωτα θαλάσσης· Και Νοτίου νιφόεσσαν υπο κλίσιν Αιγοκερηος θερμοτέρω σπινθηρι μεσημβρινος εζεεν αγκών. και διεροις βλεφάροις ποταμήια δάκρυα λείβων Ωκεανος λιτάνευε χέων ικετήσιον υδωρ· Ζευς δε χόλον πρήυνε, βαρυνομένην δε κεραυνω γααν ιδων ελέαιρε, και ηθελεν υδατι νίψαι λύματα τεφρήεντα και εμπυρον ελκος αρούρης. και τότε γαιαν απασαν επέκλυσεν υέτιος Ζευς πυκνώσας νεφέεσσιν ολον πόλον, ουρανίη δε βρονταίοις πατάγοισι Διος μυκήσατο σάλπιγξ, αστέρες οππότε πάντες ενι σφετέροισι μελάθροις κεκριμένοι δρόμον ειχον, επει τετράζυγι δίφρω Ηέλιος σελάγιζε λεοντείων επι νώτων ππεύων εον οικον·  Επταπόρου δε αιθέρος υδατόεντες ανωίχθησαν οχηες Ζηνος επομβρήσαντος· εριφλοίσβοιο δε κόλπου κρουνοις πλειοτέροισιν εμυκήσαντο χαράδραι, υδρηλαι δε θύγατρες αποσπάδες Ωκεανοιο λίμναι εκουφίζοντο, και ηέρι νέρτερον υδωρ κρουνοι ακοντιστηρες ανέβλυον συν Ωκεανοιο και σκοπιαι ραθάμιζον,  και τότε Δευκαλίων περόων υψούμενον υδωρ ναυτίλος ην ακίχητος, εχων πλόον ηεροφοίτην, και στόλος αυτοκέλευθος ατερ ποδός, αμμορος ορμου, λάρνακος αυτοπόροιο κατέγραφε δύσνιφον υδωρ. καί νύ κε κόσμος ακοσμος εγίνετο, καί νύ κεν ανδρων ασπορον αρμονίην ανελύσατο πάντροφος Αιών· Αλλα Διος ζαθέοις υπο νεύμασι Κυανοχαίτης Θεσσαλικου σκοπέλοιο μεσόμφαλον ακρον αράξας γειοτόμω τριόδοντι διέσχισε, και δια μέσσου ρηγνυμένου πρηωνος εχάζετο μέρμερον υδωρ· και χύσιν υψικέλευθον απωσαμένη νιφετοιο γαια φάνη παλίνορσος· ελαυνομένων δε ρεέθρων εις βυθίους κευθμωνας εγυμνώθησαν ερίπναι. και χθονος υγρα μέτωπα χέων πολυδίψιον αιγλην Ηέλιος ξήραινε· παχυνομένων δε ροάων θερμοτέραις ακτισιν εχερσώθη πάλιν ιλυς οια πάρος. Βροτέη δε τετυγμένα μείζονι τέχνη αστεα λαϊνέοισιν ενεστήρικτο θεμέθλοις, δωμήθη δε μέλαθρα, νεοκτίστων δε πολήων αρτιγόνοις μερόπεσσιν εγυρώθησαν αγυιαί. και φύσις αψ" εγέλασσε· συνιπταμένων δε θυέλλαις ορνίθων πτερύγεσσιν ερετμώθη πάλιν αήρ».
Άρα, όπως θα διαπιστώσουμε και στην συνέχεια του κειμένου, όχι μόνον η γένεση του Έλληνα, μυθολογικά, έλαβε χώρα μετά την εκ του Διός και δια του κατακλυσμού του Δευκαλίωνα καταστροφή του χάλκινου γένους, την εποχή που βασιλιάς στην Αττική ήταν ο Κραναός, και ταυτόχρονα με την ακολουθούμενη εκ του Διός δημιουργία του ιερού γένους των Ηρώων το οποίο διήρκεσε οκτώ γενιές μέχρι τα Τρωικά, αλλά και ο κατακερματισμός του Ζαγρέα έλαβε χώρα πριν την εποχή του Κραναού.............
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.

Read More

EΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΑΛΙΩΤΙΚΟ ΑΠΟ ΤΑ ΑΛΛΑ ΜΕΡΟΣ 2ον

Εξ ου και ο Ολυμπιόδωρος, στα «Σχόλια στον Γοργία, 48.6.3 - 48.7.17», λέγει πως : «Προμηθεύς εστιν ο εφορος της καθόδου των λογικων ψυχων· τουτο γαρ εργον της λογικης ψυχης, το προμηθεισθαι και προ αλλου εαυτην γινώσκειν. τα μεν γαρ αλογα πληττόμενα τη πληγη συναισθάνεται, επει προ πληγης ουδεν γινώσκει, η δε λογικη και προ αλλου δύναται επιβάλλειν τοις χρηστοις. δια τουτο γουν και ο επιμηθευς εις τον εφορον της αλόγου ψυχης λαμβάνεται, οτι επι τη πληγη γινώσκει και ου προ ταύτης. Εστιν ουν Προμηθεες μεν η δύναμις η εφεστηκυια τη καθόδω των λογικων ψυχων· πυρ δέ εστιν η λογικη   αυτη ψυχή, επειδη ωσπερ τουτο ανώφορόν εστι, ουτως και η ψυχη τα ανω διώκει και τούτων αντέχεται. δια τί δε λέγεται κεκλοφέναι το πυρ; το κλεπτόμενον απο του οικείου τόπου εις αλλότριον μετάγεται· Επει ουν και η λογικη ψυχη απο των ανω, των οικείων τόπων, καταπέμπεται ενταυθα ως εις αλλότριον, δια τουτο λέγεται και κεκλέφθαι το πυρ. δια τί δε δια νάρθηκος; Ο νάρθηξ σηραγγώδης εστί· σημαίνει ουν το ρευστον σωμα εις ο φέρεται η ψυχή. δια τί δε παρα γνώμην του Διος κεκλοφέναι; πάλιν ο μυθος ως μυθος διαγίνεται· αμφότεροι μεν γαρ ηθελον, ο τε Προμηθευς και ο Ζεύς, ανω μένειν την ψυχήν· αλλα επειδη εδει κατενεχθηναι, ο μυθος τα οικεια τοις προσώποις εποίησεν, και το μεν κρειττον, ο εστι τον Δία, ως μη θέλοντα ποιει (βούλεται γαρ αυτην αει ανω ειναι), τον δε χειρον αναγκάζει καθέλκεσθαι αυτήν. δέδωκε τοίνυν την Πανδώραν γυναικα, αντι του "το θηλυπρεπές"· τί δέ εστι τουτο; η αλογος ψυχή. Επειδη γαρ η ψυχη πέπτωκεν εν ταυθα, ουκ ηδύνατο δε ασώματος ουσα και θεία αμέσως σώματι συναφθηναι, συνάπτεται δια της αλόγου ψυχης. Δια τουτο γαρ Πανδώρα λέγεται, επειδη εκαστος, φησί, των θεων δωρον αυτη εχαρίσατο· σημαίνεται δε δια τούτου οτι η ελλαμψις τοις τηδε δια των ουρανίων σωμάτων· Εφη γαρ οτι "τρέπεσθε υμεις κατα των καταδεεστέρων". Επειδη γάρ, ως το φως αυτη τη ενεργεία φωτίζει, ουτως και ο θεος αυτη τη ενεργεία κοσμοποιει-εδει ουν τέλειον ειναι τον κόσμον, το δε τέλειον εχει αρχην και μέσα και τέλη· εχρην ουν και τρύγα και εσχατον εχειν τον κόσμον, ινα η τα εν γενέσει και φθορα. Ειπεν δε ο Ησίοδος οτι δέδωκεν ημιν αυτην και ελάβομεν αυτην "Εον κακον αμφαγαπωντες",  σημαίνων ως δια της αλόγου ψυχης η εμπαθης ημιν ζωη προσγίνεται».

 Βέβαια, «νοήμων (Eννους)» σύμφωνα με τον Πρόκλο, στο «Εις τον Τίμαιο Πλάτωνος», τόμος Ε' (συνέχεια), σ. 346.13 - 17», «είναι μόνον "O τoν θατέρου κύκλον oρθώσας, τον δε ταυτου λύσας", και αυτός σε κάθε περίπτωση θα είναι εκείνος που απελευθέρωσε τον Προμηθέα τον οποίο έχει μέσα του δεμένο λόγω του Επιμηθέα. Γιατί έχει δεθεί λόγω της συμπαράταξης του με το άλογο μέρος, το οποίο ακριβώς λέγεται ότι διευθετεί εκείνος ο Επιμηθέας».
Μάλιστα ο Πρόκλος, στο «Περί της κατά Πλάτωνα Θεολογίας, τόμος Ε', 87.22 - 88.30», αναφέρει πως εκείνος ο πλατωνικός μύθος, στον «Πρωταγόρα, 320.c - 322.d», λέει ότι ο Προμηθέας, όταν διακοσμούσε το ανθρώπινο γένος και λάμβανε πρόνοια για την λογική ημών ζωή, «Ινα μη βαπτισθεισα χθονος οιστροις και ταις της φύσεως ανάγκαις» [για να μην βυθιστεί στα πάθη της χθονός και για να μην φθαρεί από τους καταναγκασμούς της Φύσεως η φύσις ημών], εξάρτησε τη Φύση από τις τέχνες[4] και αυτές ως μιμήσεις του νου τις προέβαλε στις ψυχές που παίζουν, και «δια τούτων ανεγειραι [ανεβάζει] το γνωστικον ημων και διανοητικον εις την των Ειδων θεωρίαν» [και δια αυτών ανεβάζει την γνωστική και διανοητική ικανότητά μας στην θέαση των Ιδεών][5]. Ενώ ο Πλάτων, στον «Φίληβο, 16.c», μας λέγει ότι η διαλεκτική «δόθηκε στους ανθρώπους από τους θεούς μέσω του Προμηθέα μαζί με το εκτυφλωτικό πυρ - δια Προμηθέως ηκειν τοις ανθρώποις εκ θεων αμα  φανοτάτω πυρι» - την μετάδοση μάλιστα την από τους θεούς προς εμάς την ονόμαζε «ρήψη». Την διαλεκτική που είναι ο θριγκός των μαθήσεων που μας ανυψώνει στην μία και μόνη αιτία των όλων : στο Αγαθό. Διαλεκτική[6] για την οποία ο Πρόκλος, στο «Εκ των σχολίων εις τον Κρατύλο του Πλάτωνος εκλογαί χρήσιμοι, 2.  1 - 10», μας λέγει ότι αρμόζει μόνο σε όσους έχουν αποκαθάρει τελείως τη διάνοιά τους, που έχουν εκπαιδευτεί με τα μαθηματικά, που έχουν δια των αρετών αποκαθάρει το νεαροπρεπές την ηθών τους και απλά και γνησίως & και ικανώς φιλοσοφούν.
Πέραν αυτών ο Πρόκλος, στο «Εις τας Πλάτωνος Πολιτείας Υπόμνημα, τόμος Β' [συνέχεια], 52.20 - 53.18», μας λέγει πως για τις ψυχές υπάρχει μια οδός (πορεία) από του «νοητου προς το νοητον και απο γενέσεως επι γένεσιν». Η μία από αυτές έχει ανατεθεί στους ανάγωγους [ανυψωτικούς] θεούς και η άλλη στους γενεσιουργούς, και όσον αφορά τους Αγγέλους, οι μεν «λύουσιν την υλην» και οι άλλοι «τοις των καθόδων εφόροις». Όπως όμως υπάρχουν θεϊκοί ηγεμόνες για κάθε μία, έτσι πρέπει να νοήσουμε έναν και μοναδικό θεό που προΐσταται της καθόδους και της ανόδου, της ευγονίας και της δυσγονίας της διπλής εν τη γενέσει ζωής. Ο θεός αυτός δεν είναι άλλος από τον Προμηθέα, για τον οποίο ο Πλάτων, στον «Πρωταγόρα, 320.c - 322.d», λέει ότι είναι ο έφορος της ανθρώπινης ζωής, ενώ ο Επιμηθέας της αλόγου φύσεως. Ο Προμηθέας τον οποίο οι Ορφέας & Ησίοδος παρουσιάζουν - δια της κλοπής του πυρός και της στον άνθρωπο δόσεως - να κατεβάζει την ψυχή από το νοητό εις την γένεσιν, καθώς  κανονίζει ως κύριος της ανθρώπινης περιόδου [ζωής] τις καλύτερες ή χειρότερες γενέσεις.
Συνεχίζοντα θα πούμε ότι όπως εξηγεί ο Πρόκλος, στο «Εις τον Τίμαιο Πλάτωνος», τόμος Ε' (συνέχεια), σ. 329.13 - 330.10», ο Πλάτων στον «Τίμαιο, 43.a.6 - 44.c.4» μας παραδίδει ότι ολόκληρη η ταραχή της ψυχής οφείλεται σε δύο αιτίες, στην θρεπτική και στην αισθητική ζωή. Αυτές είναι το ορεκτικό [επιθυμητική δύναμη] και η γνωστική δύναμη ολόκληρου του άλογου μέρους της ψυχής, δυνάμεις στις οποίες συνηθίζουμε να διαιρούμε όλες τις δυνάμεις της ψυχής, λέγοντας ότι άλλες είναι ζωτικές και άλλες γνωστικές. Αυτά είναι τα αίτια της ταραχής των ψυχών : η κίνηση της θρεπτικής δύναμης της ψυχής και τα πλήγματα που δέχεται η αίσθηση.
Μαζί με τη θρεπτική δύναμη, μας λέγει ο Πρόκλος στο «Εις τον Τίμαιο Πλάτωνος», τόμος Ε' (συνέχεια), σ. 333.3 - 330.10», η αίσθηση ταράζει και θορυβεί τις περιφορές της αθάνατης ψυχής και εμποδίζει την περιφορά του «Ταύτου» και κλονίζει την περιφορά του «Θατέρου». Γιατί, καθώς μέσα στην ψυχή οι κύκλοι είναι δύο κατά μίμηση των θεϊκών ψυχών, ο κύκλος που είναι «ο των νοητων θεατής» και που είναι ο «διανοητικός», σταματά απλά και μόνο την ενέργειά του χωρίς να υφίσταται καμία διαστροφή [διαστρέβλωση]. Ο κύκλος, όμως, ο «δοξαστικος» δεν σταματά απλά και μόνο την ενέργειά του αλλά διαστρέφεται [διαστρεβλώνεται] κιόλας, και δικαιολογημένα. Γιατί είναι δυνατόν να δογματίζει κανείς εσφαλμένα, δεν είναι όμως δυνατόν να έχει κανείς «επιστήμη» εσφαλμένα.
Τι είναι, όμως, αυτό που κάνει «ευδαίμονα την ολην ημων ζωήν» ;; Άραγε δεν είναι το να έχε η λογική την αρετή που της ταιριάζει ;; Ασφαλώς θα συμφωνήσουμε. Αν όμως είναι «ευδαιμον» και το «το ολον ημων» [σύνολό μας]  όταν «το εν ημιν κράτιστον» [κυρίαρχο] είναι τέλειο, τι μας εμποδίζει να είμαστε όλοι άνθρωποι ευδαίμονες, αν το κυρίαρχο μέρος μας «αει νοει και αει προς τοις θείοις εστίν»;; Γιατί, αν αυτό το μέρος είναι ο νους, δεν έχει καμία σχέση με την ψυχή. Αν είναι μέρος της ψυχής, θα είναι ευδαίμων και η υπόλοιπη ψυχή.
Και ποιος είναι ο ηνίοχος της ψυχής ;; Άραγε δεν είναι το «χαριέστατον» και «κεφαλαιωδέστατον ημων» ;; Και πώς δεν πρέπει να πούμε αυτό, εφόσον ο ηνίοχος είναι αυτός που κυβερνά ολόκληρη την ουσία μας και «τον υπερουράνιον τόπον ορων» και εξομοιώνεται με τον «μέγαν ηγεμόνα» των θεών, ο οποίος «οδηγεί ιπτάμενο - πτηνον ελαύνοντα» άρμα και «πορεύεται στον ουρανό ως πρώτος ηνίοχος - πρωτον Ηνίοχον εν ουρανω πορευόμενον»;; Αν όμως το «το εν ημιν κράτιστον» [κυρίαρχο] είναι ο ηνίοχος, και αν αυτός, όπως λέγεται στον «Φαίδρο, 248.a», άλλοτε «μετέωρος φέρεται» [σηκώνεται] και «υψώνει το κεφάλι προς τον εξωτερικό τόπο - αιρει την κεφαλην εις τον εξω τόπον» και άλλοτε βυθίζεται και γεμίζει το άρμα του με χωλότητα και πτώση των φτερών, είναι φανερό το τι προκύπτει από αυτά, ότι δηλ. είναι ανάγκη «το εν ημιν κράτιστον» [κυρίαρχο] να βρίσκεται κάθε φορά σε διαφορετική κατάσταση.

Μετά από αυτά, λοιπόν, δικαιολογημένα έχει ειπωθεί, από τον Πλάτωνα, ότι η περιφορά του «Ταύτου» εμποδίστηκε «να κυβερνά και να προχωρεί - Αρχουσαν και ιουσαν». Γιατί έχει διττή τελειότητα, πρακτική και θεωρητική, και έχει χάσει και τις δύο. Γιατί δεν μπορεί να κυβερνά όσα υπάγονται σε αυτήν λόγω της άστατης κίνησής τους, ούτε μπορεί να προχωρά, δηλ. να νοεί. Γιατί ενέργεια της περιφοράς είναι «το ιέναι» [η πορεία] και ενέργεια της διανοητικής περιφοράς είναι η διανοητική πορεία [το διανοητικως ενεργειν]. Οι αισθήσεις, λοιπόν, οι οποίες την πλήττουν  και «εναντία ρέουσαι», υπό την έννοια ότι κινούνται [πορεύονται] από έξω προς τα μέσα, εμποδίζουν την «νοητήν» πορεία. Η περιφορά, λοιπόν, του «Ταύτου» έχει απογυμνωθεί και από τα δύο, και από την πράξη και από την θεωρία.
Καθώς, λοιπόν, υπάρχει μέσα μας μια τριπλή σειρά, «κατα την ουσίαν, κατα την δύναμιν, κατα την ενέργειαν», η ουσία παραμένει απολύτως ίδια, και ως ουσία και ως ζώσα και ως νοητική. Γιατί, καθώς είναι εικόνα του νου, είναι νοητική, όπως ακριβώς και η πρώτη εικόνα της ψυχής είναι έμψυχη. Οι δυνάμεις, όμως, στην περίπτωση της διάνοιας έχουν εμποδιστεί, ενώ στην περίπτωση της δοξασίας κλονίζονται, και επειδή ακριβώς οι δυνάμεις αντιστοιχούν στις ζωές, η μία ζωή εμποδίζεται και η άλλη κλονίζεται. Γιατί η ζωή της ουσίας είναι αεικίνητος. Οι ενέργειες της διάνοιας έχουν αφαιρεθεί, ενώ της δοξασίας διαστρεβλώθηκαν. Επειδή, μάλιστα, οι ενέργειες της διάνοιας αντιστοιχούν στο νοητικό μέρος είναι φανερό ότι στερούν από την ψυχή τη νόηση. Άρα η ουσία είναι πάντα ζωντανή και αεικίνητη, ενώ οι δυνάμεις και οι ενέργειες λαθεύουν όσον αφορά τη ζωή και τον νου.
Το δοξαστικό μέρος της ψυχής, λοιπόν, διαστρέφεται από τις αισθήσεις, αναπτύσσει ψευδείς δοξασίες και χωρίζεται σε πολλά μέρη (γιατί αυτό είναι ο κύκλος του Θατέρου μέσα στον οποίο γεννιούνται δοξασίες και πίστεις, όπως έχει ειπωθεί και για την ψυχή του Κόσμου). Γίνεται, λοιπόν, γεμάτο από ψευδείς δοξασίες, γιατί διαμελίζεται μαζί με τις αισθήσεις και διχογνωμεί με τον εαυτό του. Και όλα αυτά τα πάθη ανήκουν στις δυνάμεις και στις ενέργειες της ψυχής, ενώ η ουσία της είναι αδιάλυτη, εκτός «από αυτόν που την συνέδεσε», όπως λέει ο ίδιος ο Πλάτων.
Για αυτό και ο Πλάτων είπε ότι «οι περιφορές παθαίνουν αυτά και άλλα τέτοια», εννοώντας τις περιφορές που βρίσκονται μέσα στον κύκλο του «Θατέρου» και που είναι επτά, αφού η περιφορά του κύκλου του «Ταύτου» ήταν μία και έχει παρεμποδιστεί.
Ενώ, ως προείπαμε, νοήμων (εννους) είναι «μόνον "ο των θατέρου κύκλον ορθώσας, τον δε ταυτου λύσας", και αυτός σε κάθε περίπτωση θα είναι εκείνος που απελευθέρωσε τον Προμηθέα τον οποίο έχει μέσα του δεμένο λόγω του Επιμηθέα. Γιατί έχει δεθεί λόγω της συμπαράταξης του με το άλογο μέρος, το οποίο ακριβώς λέγεται ότι διευθετεί εκείνος ο Επιμηθέας».
Έτσι, λοιπόν, οι περιφορές - περίοδοί μας προκόβουν σύμφωνα με τη φύση και «κάνουν αυτόν που τις έχει να γίνεται φρόνιμος». Και δικαιολογημένα ο Πλάτων είπε «να γίνεται», επειδή οι περιφορές - περίοδοι κινούνται με φυσικό τρόπο, όταν κανείς γίνεται από αυτές φρόνιμος.
Ο Πλάτων, λοιπόν, στον «Φαίδρο, 247.c +», εξηγεί ο Πρόκλος στο «Εις τον Τίμαιο Πλάτωνος», τόμος Ε' (συνέχεια), σ. 348.29 - 349.22», παρουσίασε την ευδαίμονα ζωή της ψυχής, κατά την οποία η ψυχή «συμπεριπολουσα τος θεοις» επί «τον υπερουράνιον ανατρέχει τόπον και θεαται αυτην δικαιοσύνην, αυτην σωφροσύνην και εκάστην των θείων αρετων». Και πάλι σιγά-σιγά από εκείνη την κορυφαία ευδαιμονία & μακαριότητα την οδήγησε στην κατάσταση όπου άλλοτε υψώνει το κεφάλι της πάνω από τον νοητό ουρανό, στον υπερουράνιου τόπο, και άλλοτε μπαίνει μέσα στον νοητό ουρανό, και από αυτά με ύφεση [υποβάθμιση] «εις το μηδεν ορωσαν οτι συνέπεσθαι δια συνήθειαν» [στο να μη βλέπει τίποτα και στο να ακολουθεί από συνήθεια]. Γιατί «η εις γένεσιν πτωσις» δεν συμβαίνει ευθύς από το νοητό και «αθρόως» [μεμιάς], αλλά προοδεύει μέσα από πολλά ενδιάμεσα στάδια.
Μάλιστα στο Ησιόδειο έργο «Έργα και Ημέρες, σ. 57-58» βλέπουμε τον Δία να λέγει ότι «στους ανθρώπους αντί πυρός θα δώσω κακό, που όλοι θα το έχουν κρυφή χαρά, ενώ θα σφιχταγκαλιάζουν το κακό τους - τοις δ" εγω αντι πυρος δώσω κακόν, ω κεν απαντες τέρπωνται κατα θυμον εον κακον αμφαγαπωντες» : δηλαδή στους ανθρώπους που υποδέχτηκαν την άνωθεν κλαπείσα ψυχή που έπεσε εδώ κάτω, θα δώσει κακό, την Πανδώρα, δηλαδή την άλογη ζωή, με την οποία θα χαίρονται και θα ζούνε αγαπώντας το κακό τους. Γιατί η αλογία είναι κακό για την λογική. Είναι όμως αναγκαία, προκειμένου η ψυχή να μην επικοινωνεί άμεσα με το σώμα!
Peter Cornelius
Ο Πλάτων, όμως, στον «Τίμαιο, 44.b», αφού παρουσίασε περιστασιακά τα πάθη της ψυχής που έπεσε «εις γένεσιν», «τας στροφας και τας κλάσεις και τους οχετους», θέλει σιγά-σιγά να την επαναφέρει στη νοητική και κατά φύση ζωή. Εκεί, όμως, στον «Φαίδρο, 248.e +», όταν σταματούσε τα καλύτερα και τα αγαθά που χορηγούνταν από τον νου και τους θεούς, παρεισέφρεαν τα χειρότερα, «χωλεία και πτερορρύησις και λήθη και συντυχία και βαρύτης» [η χωλότητα, η πτώση των πτερών της ψυχής, η λήθη, η ατυχία και η βαρύτητα]. Στον «Τίμαιο», όμως, όταν σταματούν τα χειρότερα, αμέσως, σύμφωνα με τη φύση, αναιρούνται τα εμπόδια από την ύλη και εμφανίζονται τα ανώτερα, η «τάξις και λόγος και η λελογισμένη και εμφρων κατάστασις». Γιατί οι ίδιοι, μόλις προχωρήσουμε σε ηλικία, γινόμαστε πιο φρόνιμοι και, αφού γίνουμε πιο λογικοί, κατακτάμε την ομαλή και τακτική ζωή, υπό την καθοδήγηση της φύσης.
Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, ότι το με εντολή του Διός χειροπόδαρα δέσιμο του Προμηθέα με τα των «αδαμαντίνων δεσμων» από το Κράτος και την Βία - σε «τηλουρον πέδον» επί το όρος Καύκασος - σηματοδοτεί το εξής γεγονός : κατά την «είσκριση[7]» της η νοητική ψυχή (αυτό που λέμε αθάνατο μέρος του ανθρώπου ή νου/λογιστικό της ψυχής) στο από τους εγκόσμιους θεούς δημιουργούμενο «οστρεωδες» [οστρακοειδές] ορατό & οργανικό σώμα ταράζεται, λόγω δηλ. της πτώσης της «εις γένεσιν», η περιφορά του κύκλου του «Ταύτου» δένεται, δηλ. οι ενέργειες της διανοίας της ψυχής εμποδίζονται στο «να κυβερνούν και να προχωρούν», ενώ της δοξασίας, δηλ. η περιφορά του κύκλου του «Θατέρου», δεν σταματούν απλά και μόνο την ενέργειά τους αλλά διαστρέφονται [διαστρεβλώνονται] : και αυτά κατά την έννοια ότι η ψυχή μετέχει και άλογης ζωής προκειμένου να μην επικοινωνεί άμεσα με το σώμα. Επειδή, μάλιστα, οι ενέργειες της διάνοιας αντιστοιχούν στο νοητικό μέρος είναι φανερό ότι η ψυχή στερείτε τη νόηση. Επακόλουθο είναι το ότι η ψυχή στερείται και την φυσική και άτεχνη μαντική, καθώς το του επιθυμητικούς μέρους της ψυχής κάτοπτρο, δηλ. το  ήπαρ, δεν δέχεται πλέον νοητικά σύμβολα από τον νου. Ως εκ τούτου καθίσταται έρμαιο ειδώλων και φαντασμάτων που δεν μπορεί από μόνο του να κατανοήσει.
Άλλωστε όπως λέγει ο Δαμάσκιος, «Στο σχόλιο στον πλατωνικό Φαίδωνα, 130. 1 - 5» λέγει : «Κορικως μεν εις γένεσιν κάτεισιν η ψυχή, Διονυσιακως δε μερίζεται υπο της γενέσεως, Προμηθείως δε και Τιτανικως εγκαταδειται τω σώματι. λύει μεν ουν εαυτην ηρακλείως ισχύσασα, συναιρει δε δια Απόλλωνος και τας Σωτείρας Αθηνας καθαρτικως τω οντι φιλοσοφουσα, ανάγει δε εις τα οικεια αιτια εαυτην μετα της Δήμητρος». Δηλαδή η ψυχή κατέρχεται «εν τη γενέσει» κατά τον τρόπο της Κόρης, μερίζεται (διασπάται) «εν τη γενέσει» κατά τον τρόπο του Διονύσου, δένεται με το σώμα κατά τον τρόπο του Προμηθέα και των Τιτάνων, απελευθερώνεται αποκτώντας την δύναμη του Ηρακλή και συμμαζεύεται με τον Απόλλωνα και με την Σώτειρα Αθηνά καθάρεται, ενώ με την όντως Φιλοσοφία, ανάγεται στα αίτια της με την Δήμητρα.
Κατά αυτή την έννοια λέμε ότι η πορείας της ψυχής περιγράφεται & αντιστοιχεί στους κάτωθι μύθους: η άνοδος και η κάθοδος της από τον μύθο της Κόρης και της Δήμητρας, ο δε εγκλωβισμός και η απελευθέρωση της από τον μύθο του Προμηθέα που αλυσοδένεται και εν συνεχεία απελευθερώνεται από τον Ηρακλή, τέλος, ο Διαμελισμός και επαν-ολοκλήρωση της ψυχής από τον μύθο του κατακερματισμού του Διόνυσου Ζαγρέα και τον από-κερματισμό του από τον Απόλλων και την Αθηνά Σώτειρα.
Δηλαδή τον επίμαχο μύθο του Προμηθέα, έτσι όπως το πραγματεύεται ο δε Αισχύλος στην τραγωδία του «Προμηθέας δεσμώτης», ο Ησίοδος στα «Έργα και Ημέρες» και ο Πλάτων στον «Πρωταγόρα, 320.d - 322.d», τον πραγματεύεται ο Πλάτων στον «Τίμαιο, 42.e.2 -44.d.9», αυτή την φορά ως εξήγηση και θεωρία φιλοσοφική & θεολογική.
Ενώ το θέμα της τραγωδίας του Αισχύλου «Προμηθέας Λυόμενος» και «Προμηθέας Πυρφόρος», το πραγματεύεται ο Πλάτων στον «Φαίδρο, 245.b - 253.c», αυτή την φορά ως εξήγηση και θεωρία φιλοσοφική & θεολογική.
Πιο αναλυτικά :
Εκ των Ησιόδειων έργων «Θεογονία» [σ. 116 - 514] & «Έργα και Ήμερες» [σ. 44 - 105] γνωρίζουμε ότι : ο Τιτάνας Ιαπετός[8], ο αδελφός του Ωκεανού, είναι υιός του Ουρανού και ης Γαίας. Ο Ιαπετός έσμιξε με την «καλλίσφυρον» Ωκεανίδα Κλυμένη, ή με την Τιτανίδα Θέμιδα, και γεννήθηκε ο «ποικίλος αιολόμητις» Τιτάνας Προμηθέας, ο Τιτάνας Επιμηθέας, ο Τιτάνας Άτλαντας κλπ. Ο Τιτάνας Άτλαντας - στο όρος Κυλλήνη της Αρκαδίας - έσμιξε με την Ωκεανίδα Πλειόνη ή Πληιόνη ή Αίθρα, την κόρη του Ωκεανού και της Τηθύος, και γεννήθηκαν οι επτά Πλειάδες[9] : η Μαία, η Ταϋγέτη, η Ηλέκτρα, η Στερόπη (ή Αστερόπη), η Κελαινώ, η Αλκυόνη και η Μερόπη. Ο Τιτάνας Επιμηθέας έσμιξε με την Πανδώρα, την εκ γαίας και ύδατος πλασμένη από τον Ήφαιστο κατ' εντολή του Διός, και γεννήθηκε η θνητή Πύρρα. Ο Τιτάνας Προμηθέας έσμιξε με την Πλειάδα Κελαινώ [=μέλαινα] και γεννήθηκε ο Δευκαλίωνας. Ο Δίας ή ο Δευκαλίωνας έσμιξε με την Πύρρα και γεννήθηκε ο Έλλην - «γίνονται δε εκ Πύρρας Δευκαλίωνι παιδες Ελλην μεν πρωτος, ον εκ Διος γεγεννησθαι <ενιοι> λέγουσι» κατά τον Απολλόδωρο τον Αθηναίο [Μυθολογική Βιβλιοθήκη, τόμος Α', 1.49.1].
Το αυτό γεγονός, η γένεση του Έλληνα, μυθολογικά έλαβε χώρα, όπως μας λέγει ο Απολλόδωρος ο Αθηναίος [Μυθολογική Βιβλιοθήκη, τόμος Α΄, 1.47. 1 - 4], μετά την καταστροφή του χάλκινου γένους[10] και ταυτόχρονα με την ακολουθούμενη εκ του Διός δημιουργία του ιερού γένους των Ηρώων[11] (που διήρκεσε οκτώ γενιές μέχρι τα Τρωικά), άλλωστε όπως λέγει ο Απολλόδωρος ο Αθηναίος [Μυθολογική Βιβλιοθήκη, 1.50.1] ο Έλλην «αφ' αυτου τους καλουμένους Γραικους προσηγόρευσεν Ελληνας».

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.

Read More

EΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΑΛΙΩΤΙΚΟ ΑΠΟ ΤΑ ΑΛΛΑ

Το ήπαρ είναι το βιολογικό όργανο δια του οποίου ο άνθρωπος, κατά την ενύπνιο κατάσταση, μπορεί και διεισδύει στο «εν συνεχεία όλον», κατά την έκφραση του Πλωτίνου, ή στο χωροχρονικό συνεχές, κατά την σύγχρονη ορολογία. Μάλιστα ο Πλάτων, στον «Τίμαιο, 71.e +», λέγει πως η μαντική, που δόθηκε στο επιθυμητικό μέρος της ψυχής, μπορεί και λειτουργεί χάρη στο ήπαρ : το ήπαρ είναι το όργανο που πάνω του ως κάτοπτρο καθρεφτίζονται τα διανοήματα της ψυχής.
Ο Πλωτίνος στις «Εννεάδες» [«Εννεάδα 3η, 7.12.  44 - 55»] μας λέγει ότι ο χρόνος είναι η μεταβατική κίνηση της ζωής της ψυχής του Κόσμου. Όπως δηλ. ο Αιώνας «εστι ζωη εν στάσει», στον εαυτό και την ταυτότητά της, έτσι και ο χρόνος είναι εικόνα του εν κίνηση.
Και όπως το σύμπαν τούτο σχετίζεται με το νοητό σύμπαν, έτσι αντί για την νοητική ζωή υπάρχει αυτή που είναι ομώνυμη της ζωής της ψυχής του Κόσμου, και αντί της νοητικής κίνηση του νοητού Κόσμου υπάρχει η κίνηση κάποιου μέρους της ψυχής του Κόσμου, και αντί της ταυτότητας και της παραμονής «εν ενι» [που μένει σε ένα] υπάρχει αυτό πού δεν παραμένει στην ίδια κατάσταση αλλά που ενεργεί το ένα μετά το άλλο, αντί για αυτό που είναι αδιάστατο και ενιαίο υπάρχει ένα είδωλο του όλου που είναι εν συνεχεία όλον, αντί για το άπειρο ήδη όλον υπάρχει μια συνεχείς άπειρη διαδοχή και αντί για το αθρόο όλον υπάρχει ένα όλον που θα γίνεται και πάντοτε θα γίνεται κατά μέρος. Έτσι ο αισθητός Κόσμος μιμείται «το ηδη ολον», που είναι «και αθρόον και απειρον», για να συνθέσει την πληρότητα του μέσα από την συνεχή αύξηση του «εν τω ειναι» του. Έτσι μιμείται το Είναι του Νοητού Κόσμου. Για αυτό δεν πρέπει να αντιληφτούμε τον χρόνο έξω από την ψυχή, όπως και τον Αιώνα έξω του Νοητού Κόσμου, γιατί ο χρόνος δεν είναι μια συνοδεία της ψυχής ούτε κάτι που έρχεται μετά από αυτήν, αλλά κάτι που ενοράται & υπάρχει πάντα μέσα της και μαζί της, όπως ακριβώς η σχέση του Αιώνα με το όντως ΟΝ.

Απόδειξη για το ότι η  διεισδύει στο «εν συνεχεία όλον» λαμβάνει χώρα κατά την ενύπνιο κατάσταση είναι το  γεγονός ότι ο Πλάτωνας στον «Τίμαιο, 71.e. 3-6» λέγει ότι: «ουδείς έχει πραγματική ένθεη & αληθινή μαντική δύναμη όταν είναι ξύπνιος, παρά μόνον στον ύπνο του, τότε που η δύναμη του νου είναι δεμένη, ή είναι ενθουσιασμένος - ουδεις γαρ εννους εφάπτεται μαντικης ενθέου και αληθους, αλλα η καθ" υπνον την της φρονήσεως πεδηθεις δύναμιν η δια νόσον, η διά τινα ενθουσιασμον παραλλάξας». Διευκρινίζει μάλιστα, στον «Τίμαιο, 71.e.6 - 72.a.2», ότι : «Γνώρισμα του έμφρονος ανθρώπου είναι να αναμιμνήσκει και να σκέφτεται τα όσα όναρ[1] ή ήπαρ[2] βλέπει υπό της μαντικής και του ενθουσιασμού, αλλά και να αναλύει πάντα με τον λογισμό όσα φαντάσματα [εικόνες] είδε, δηλαδή τη σημασία τους για ποιόν δείχνουν κάτι καλό ή κακό για το μέλλον, το παρόν ή το παρελθόν - αλλα συννοησαι μεν εμφρονος τά τε ρηθέντα αναμνησθέντα οναρ η υπαρ υπο της μαντικης τε και ενθουσιαστικης φύσεως, και οσα αν φαντάσματα οφθη, πάντα λογισμω διελέσθαι οπη τι σημαίνει και οτω μέλλοντος η παρελθόντος η παρόντος κακου η αγαθου». Εξηγεί δε, στον «Τίμαιο, 72.b.7», ότι το ήπαρ έχει αυτή την φύση και αυτή την θέση μέσα στο σώμα : «xάριν μαντικης». Επίσης ο Χαιρωνεύς Πλούταρχος, στο «Περί Σωκράτους Δαιμονίου, 588.d.2-5», μας λέγει πως: «στην διάρκεια του ύπνου δεν υπάρχει κάποια φωνή, αλλά λαμβάνοντας κάποιες εντυπώσεις και νοήσεις λόγων οι άνθρωποι νομίζουν ότι ακούνε κάποιους να μιλούν. Όμως σε ορισμένους η αντίληψη αυτού του είδους πραγματώνεται στα όνειρα, επειδή είναι πιο δεκτικοί όταν κοιμούνται, εξαιτίας της ησυχίας και της γαλήνης του σώματος».

 Άλλωστε, ο Αισχύλος μας πληροφορεί ότι από τον δεμένο Προμηθέα ό «δαφοινος αιετός» του Δία, ο «πτηνος κύων», τρώει το «κελαινόβρωτον ηπαρ», το οποίο «δια πάσης μεν ημέρας βιβρωσκόμενον, νυκτος δε πάλιν αναπληρούμενον και οιον ανακαινιζόμενον»[3]. Δηλ. του στερεί την ικανότητα του να προλέγει τα μελλούμενα, του αφαιρεί την ικανότητα της μαντικής. Μιας και ο Προμηθέας οντικά είναι η ψυχική δύναμη του ανθρώπινου όντος που - στραμμένο με καμπύλο [αγκύλως] τρόπο προς τον εαυτό του νοεί τον εαυτό του με νοητικό τρόπο - υπολογίζει πριν από τις εκβάσεις όσα πρόκειται να συμβούν.
Και εξηγούμε, αφού αντιγράψουμε πρώτα τον μύθο από το ησιόδειο «Έργα και Ημέρες, σ. 42 - 105»:
«Οι Θεοί, αλήθεια, κρατούν κρυμμένα τα μέσα της ζωής από τους ανθρώπους. Αλλιώς θα μπορούσε εύκολα να εργάζεσαι μια ημέρα και να έχεις να τρως για όλον τον χρόνο μένοντας άνεργος. Έτσι γρήγορα θα κρεμούσες το πηδάλιο υπέρ του καπνού και θα έπαυαν οι κάματοι των βοδιών και των βασανισμένων ημιόνων. Όμως ο Ζευς τα έκρυψε, επειδή θύμωσε που τον γέλασε ο Προμηθέας που έχει στρεψίβουλες σκέψεις. Για αυτό σχεδίασε βαριές θλίψεις για τους ανθρώπους και τους έκρυψε το πυρ. Τούτη όμως την έκλεψε ύστερα για τους ανθρώπους από τον συνετό Δία ο υιός του Ιαπετού (κρύβοντας την) μέσα στο κοίλωμα ενός νάρθηκα, χωρίς να το πάρει είδηση ο τερπικέραυνος Ζευς. Και ο νεφελοσυντάχτης Ζευς θύμωσε και του είπε : "Ε, υιέ του Ιαπετού, που ξέρεις πονηριές καλύτερα από όλους, χαίρεσαι που έκλεψες το πυρ και μου ξεγέλασες το νου, μα θα είναι μεγάλη συμφορά και για σένα και για τους ανθρώπους που θα γεννηθούν. Σε αυτούς εγώ, αντί του πυρός, θα δώσω ένα κακό, που όλοι θα το έχουν κρυφή χαρά, ενώ θα σφιχταγκαλιάζουν το κακό τους". Αυτά είπε και γέλασε ο πατήρ ανδρών και θεών. Και πρόσταξε τον ξακουστό τον Ήφαιστο να ανακατέψει γαία και ύδωρ, το γρηγορότερο και να βάλει ανθρώπινη φωνή και δύναμη, ώστε να φτιάσει ένα πλάσμα ωραίο κι ερωτικό παρθένας, όμοιο στην μορφή με τις αθάνατες θεές. Ύστερα η Αθηνά να της μάθει γυναικείες δουλειές, να υφαίνει πολυδαίδαλο ιστό. Και την χρυσή την Αφροδίτη να της περιχύσει χάρη στο κεφάλι και τον πόθο τον πονεμένο και τους καημούς τους αβάσταχτους. Και τον Ερμή πρόσταξε, τον αγγελιοφόρο και πλανευτή που σκότωσε τον Άργο, να βάλει μέσα της ήθος που πλανεύει και αναιδή νου. Αυτά είπε, κι εκείνοι υπάκουσαν στον βασιλιά Δία τον υιό του Κρόνου. Κι αμέσως εκ γαίας ο ξακουστός ο αμφοτερόχωλος έπλασε ομοίωμα ντροπαλής παρθένας, όπως το ήθελε υιός του Κρόνου. Και η θεά η γλαυκώπις Αθηνά την έζωσε και την στόλισε. Κι οι θεές Χάριτες κι η Πότνια Πειθώ της έβαλαν γύρω στο λαιμό χρυσά περιδέραια. Κι ολόγυρα οι Ώρες οι ομορφομαλλούσες της φόρεσαν στεφάνι από ανοιξιάτικα λουλούδια. Και κάθε στολίδι της ταίριασε στο κορμί η Παλλάς Αθηνά. Και κατόπι μέσα στα στήθια της έπλασε ψευτιές και γλυκόλογα και παμπόνηρο φέρσιμο, κατά τις εντολές του Δία του βαρύκτυπου, ο αγγελιοφόρος των θεών που σκότωσε τον Άργο. Κι ύστερα ο κήρυκας των θεών της έβαλε φωνή κι ωνόμασε αυτή τη γυναίκα Πανδώρα, γιατί πάντες που έχουν τα Ολύμπια δώματα την έκαναν δώρο - συμφορά στους ανθρώπους που αγαπούν τα δώρα. Αφού έφτιασε, λοιπόν, την αφεύγατη τούτη ορθόστηλη παγίδα, τον Επιμηθέα έστειλε ο πατήρ τον ξακουστό φονιά του Άργου, τον ταχύτατο αγγελιοφόρο, να του την πάει δώρο των θεών. Μα ο Επιμηθέας δεν θυμήθηκε που του είπε ο Προμηθέας να μη δεχθεί ποτέ δώρο παρά του Ζηνός του Ολυμπίου, αλλά να του το στείλει πίσω, μη τυχόν συμβεί κανένα κακό στους ανθρώπους. Κι αφού δέχτηκε το κακό, θυμήθηκε, όταν πια το είχε στα χέρια του. Πρωτύτερα, αλήθεια, ζούσαν οι άνθρωποι πάνω στη γη μακριά κι έξω από βάσανα κι έξω από βαριούς κόπους κι από αρρώστιες γεμάτες πόνους που φέρνουν τους θανάτους στους ανθρώπους. Μα η γυναίκα, βγάζοντας με τα χέρια της το μεγάλο βούλωμα του πιθαριού, το σκόρπισε, και στους ανθρώπους έφερε βαριές θλίψεις. Μονάχα η Ελπίδα έμεινε εκεί μέσα, στην άσπαστη φυλακή της, κάτω από τα χείλια του πιθαριού, ούτε πέταξε έξω. Διότι πρόφτασε η Πανδώρα κι έβαλε το βούλωμα του πιθαριού με την θέληση του νεφελοσυνάχτη Δία που κρατά την Αιγίδα. Κι άλλα μύρια λυπηρά γυρίζουν ανάμεσα στους ανθρώπους. Γιατί είναι γεμάτη η γη και γεμάτη η θάλασσα από κακά. Κι οι αρρώστιες πάνε όπως θέλουν στους ανθρώπους, άλλες νύχτα κι άλλες ημέρα, κακά τους ανθρώπους φέρνοντας αμίλητες, γιατί τους αφαίρεσε τη μιλιά ο συνετός Ζευς. Έτσι δεν υπάρχει τρόπος να ξεφύγει κανένας τις βουλές του Διός. -

Κρύψαντες γαρ εχουσι θεοι βίον ανθρώποισιν. ρηιδίως γάρ κεν και επ" ηματι εργάσσαιο, ωστε σε κεις ενιαυτον εχειν και αεργον εόντα· αιψά κε πηδάλιον μεν υπερ καπνου καταθειο, εργα βοων δε απόλοιτο και ημιόνων ταλαεργων. αλλα Ζευς εκρυψε χολωσάμενος φρεσι ησιν, οττι μιν εξαπάτησε Προμηθευς αγκυλομήτης·  τουνεκ" αρ" ανθρώποισιν εμήσατο κήδεα λυγρά, κρύψε δε πυρ· το μεν αυτις ευς πάις ιαπετοιο εκλεψε ανθρώποισι Διος παρα μητιόεντος εν κοίλω νάρθηκι, λαθων Δία τερπικέραυνον. τον δε χολωσάμενος προσέφη νεφεληγερέτα Ζεύς· "ιαπετιονίδη, πάντων πέρι μήδεα ειδώς, χαίρεις πυρ κλέψας και εμας φρένας ηπεροπεύσας, σοί τ' αυτω μέγα πημα και ανδράσιν εσσομένοισιν.τοις δ" εγω αντι πυρος δώσω κακόν, ω κεν απαντες τέρπωνται κατα θυμον εον κακον αμφαγαποντες. "Ως εφατ", εκ δ' εγέλασσε πατηρ ανδρων τε θεων τε· Ηφαιστον δε εκέλευσε περικλυτον οττι τάχιστα γαιαν υδει φύρειν, εν δε ανθρώπου θέμεν αυδην και σθένος, αθανάτης δε θεης εις ωπα είσκειν παρθενικης καλον ειδος επήρατον· αυταρ αθήνην εργα διδασκησαι, πολυδαίδαλον ιστον υφαίνειν· και χάριν αμφιχέαι κεφαλη χρυσέην Αφροδίτην και πόθον αργαλέον και γυιοβόρους μελεδώνας· εν δε θέμεν κύνεόν τε νόον και επίκλοπον ηθος ερμείην ηνωγε, διάκτορον Αργεϊφόντην. Ως εφαθ", οι δ" επίθοντο Διι Κρονίωνι Ανακτι . [αυτίκα δ" εκ γαίης πλάσσε κλυτος Αμφιγυήεις παρθένω αιδοίη ικελον Κρονίδεω δια βουλάς· ζωσε δε και κόσμησε θεα γλαυκωπις Αθήνη· Αμφι δέ οι Χάριτές τε θεαι και πότνια Πειθω ορμους χρυσείους εθεσαν χροΐ· αμφι δε τήν γε Ωραι καλλίκομοι στέφον ανθεσι ειαρινοισιν· πάντα δέ οι χροι κόσμον εφήρμοσε Παλλας Αθήνη·] Εν δε αρα οι στήθεσσι διάκτορος Αργεϊφόντης ψεύδεά θ" αιμυλίους τε λόγους και επίκλοπον ηθος τευξε Διος βουλησι βαρυκτύπου· εν δ" αρα φωνην θηκε θεων κηρυξ, ονόμηνε δε τήνδε γυναικα Πανδώρην, οτι πάντες Ολύμπια δώματα εχοντες δωρον εδώρησαν, πημ" ανδράσιν αλφηστησιν. Αυταρ επει δόλον αιπυν αμήχανον εξετέλεσσεν, εις Επιμηθέα πέμπε πατηρ κλυτον Αργεϊφόντην δωρον αγοντα, θεων ταχυν αγγελον· ουδ' Επιμηθευς εφράσαθ" ως οι εειπε Προμηθευς μή ποτε δωρον δέξασθαι παρ Ζηνος Ολυμπίου, Αλλ' αποπέμπειν εξοπίσω, μή πού τι κακον θνητοισι γένηται· αυταρ ο δεξάμενος, οτε δη κακον ειχ', ενόησε. Πριν μεν γαρ ζώεσκον επι χθονι φυλ" ανθρώπων νόσφιν ατερ τε κακων και ατερ χαλεποιο πόνοιο νούσων τ" αργαλέων, αι τα ανδράσι κηρας εδωκαν. [αιψα γαρ εν κακότητι βροτοι καταγηράσκουσιν.] Αλλα γυνη χείρεσσι πίθου μέγα πωμ" αφελουσα ασκέδασ', ανθρώποισι δε εμήσατο κήδεα λυγρά. μούνη δε αυτόθι Ελπις εν αρρήκτοισι δόμοισιν ενδον εμεινε πίθου υπο χείλεσιν ουδε θύραζε εξέπτη· πρόσθεν γαρ επέμβαλε πωμα πίθοιο [αιγιόχου βουλησι Διος νεφεληγερέταο]. Αλλα δε μυρία λυγρα κατ" ανθρώπους αλάληται· πλείη μεν γαρ γαια κακων, πλείη δε θάλασσα· νουσοι δε ανθρώποισιν εφ" ημέρη, αι δ" επι νυκτι αυτόματοι φοιτωσι κακα θνητοισι φέρουσαι σιγη, επει φωνην εξείλετο μητίετα Ζεύς. ουτως ου τί πη εστι Διος νόον εξαλέασθαι».

Όπως λέγει ο Πρόκλος, στο «Υπόμνημα εις τα Ησιόδου Έργα και Ημέρες, σ. 48 - 51», ο Προμηθέας είναι εκείνος που δωρίζει στους ανθρώπους τον νου ο οποίος υπολογίζει, πριν από τις εκβάσεις, όσα πρόκειται να συμβούν και τον οποίο έχουν οι άνθρωποι αφού προσέβαλαν νοητική ζωή που από τα ενδιαιτήματα του πατέρα Δία έφτασε σε τούτον εδώ τον τόπο. Οι απάτες του Προμηθέα εναντίον του Διός δηλώνουν ότι ο Προμηθέας προετοίμασε ώστε τα θνητά να μετέχουν στις ψυχές που ανήκουν στη σειρά του Διός ! Αν, μάλιστα, ο Προμηθέας είναι «αγκυλομήτης», ανήκει στην σειρά του Κρόνου και νοεί τον εαυτό του με νοητικό τρόπο και είναι στραμμένος με καμπύλο [αγκύλως] τρόπο προς τον εαυτό του - «Ο Προμηθευς, Κρόνιος τίς εστι και νοερως εαυτον νοων, και αγκύλως εις εαυτον επεστραμμένος» λέγει ο Πρόκλος. Ενώ αν είναι «ποικιλομήτης» [ποικιλόνοος], σημαίνει αυτόν που έχει λάβει ποικίλες νοήσεις, τις οποίες δωρίζει και στις ανθρώπινες ψυχές που εξέπεσαν στο σώμα! Το δε κρύψιμο του πυρός, που αναφέρεται στον 50ον στίχο, είναι η αόρατη συγκέντρωση της νοητικής και τεχνικής ζωής, με την οποία ο Ζευς δημιούργησε τον Κόσμο και την οποία δίνει πρώτος εκούσια σε πολλές από τις ψυχές που ήρθαν εδώ κάτω για να την κρατήσουν μυστική και απρόσβλητη. Γιατί το πυρ, που είναι αίτιο φωτός, αποτελεί εικόνα του τεχνικού νου με βάση τον οποίο οι άνθρωποι ζουν αρχικά με νοητικό τρόπο. Ενώ η κλοπή, ή ορθά η χορηγία, του πυρός, που αναφέρεται στον 51ον στίχο, δηλώνει τη «μετάθεσιν» [μεταφορά] από το νοητό και αφανές στο αισθητό και «αλλότριον» [ξένο], - γιατί κάθε κλοπή στην πραγματικότητα αποτελεί μυστική μεταφορά του ξένου και ταιριάζει στις ψυχές που μένουν στην περιοχή του νοητού, καθώς ο τεχνικός Λόγος είναι νοητικός. Τον έχει δώσει, λοιπόν, ο Προμηθέας και στις ψυχές που εξέπεσαν εδώ κάτω, για αυτό και ο μύθος αποκάλεσε αυτή την χορηγία κλοπή, επειδή μέσω του Προμηθέα δόθηκε στις ψυχές που κατέβηκαν στον τόπο που τους είναι ξένος.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ..

Read More