Πέραν τούτων και ο Αισχύλος, στον «Προμηθέα
Δεσμώτη, σ. 228 - 236», βάζει τον Προμηθέα να μας πει ότι : «Μόλις
κάθισε στον πατρικό του θρόνο ο Ζευς, αμέσως άρχισε προνόμια να προφέρει
στους θεούς, αυτό στον έναν και στον άλλον άλλο, σε κλήρους
διαμοιράζοντας την εξουσία, δίχως καθόλου να γνοιαστεί για τους
ταλαίπωρους βροτούς, μα αντίθετα ήθελε να ξεπαστρέψει όλο το γένος τους,
κι άλλο καινούργιο να φυτέψει. Και έξω από εμένα, κανείς σε αυτά δεν
αντιστάθηκε. Εγώ μονάχα τόλμησα. Και τους ανθρώπους γλύτωσα, να μην
κατέβουν θρύμματα στον Άδη.- Οπως τάχιστα τον πατρωον ες θρόνον
καθέζετ", ευθυς δαίμοσιν νέμει γέρα αλλοισιν αλλα, και διεστοιχίζετο
αρχήν, βροτων δε των ταλαιπώρων λόγον ουκ εσχεν ουδέν, αλλ" αιστώσας
γένος το παν εχρηζεν αλλο φιτυσαι νέον. Και τοισιν ουδεις αντέβαινε πλην
εμου. Εγω δε ετόλμησ"· Εξελυσάμην βροτους το μη διαρραισθέντας εις
Αιδου μολειν».
Ο κατακλυσμός του Δευκαλίωνα, όμως, όπως λέγει ο Νόννος στα «Διονυσιακά, ραψωδία Στ', σ. 206 - 370», έγινε από τον «Υέτιο Ζεύς» προς τιμήν του κατακερματισμένου εκ των Τιτάνων πρώτου Διονύσου, του υιού του με την Κόρη Περσεφόνη : του «Ζαγρέος ευκεράοιο». Αλλά ας δούμε τι λέει ο Νόννος :Ο κατακλυσμός του Δευκαλίωνα, λέγει ο Νόννος στα «Διονυσιακά, ραψωδία Στ', σ. 206 - 370», έγινε από τον «Υέτιο Ζεύς» προς τιμήν του κατακερματισμένου εκ των Τιτάνων πρώτου Διονύσου, του «Ζαγρέος ευκεράοιο» που είναι γιός του Διός και της Κόρης Περσεφόνης. Αλλά ας δούμε τι λέει ο Νόννος : «Ό πατήρ Ζεύς, τον τεμαχισμό του πρώτου Διονύσου αντιλαμβανόμενος από την αντανάκλαση της μορφής επάνω στο δόλιο κάτοπτρο, καταδίωξε με εκδικητικό πυρσό την μητέρα των Τιτάνων και του ομορφοκέρατου Ζαγρέα τους φονιάδες τους φυλάκισε κλείνοντας την πύλη του Ταρτάρου. Από τα δέντρα που καίγονταν μαραίνοταν η βλάστηση της θλιμέννης γης. Ανέφλεξε την ανατολή, και με βέλος φλογερό έβαλε φωτιά στο ανατολικό Βάκτριο κατώφλι, ενώ με τα Ασσύρια κύματα που περνούν από κοντά φλεγόταν η Κασπία θάλασσα και ο ινδικός πορθμός. Από τα πυρωμένα κύματα του Ερυθρού κόλπου θερμαινόταν ο Άραβας Νηρέας. Την δύση στο απέναντι μέρος της οδού της εξαφάνιζε με τον κεραυνό της αυγής ο φλεγόμενος στοργικός πατέρας Ζευς. Και κάτω από το πέλμα του Ζέφυρου η μισκοκαμμένη δυτική θάλασσα τίναζε προς τα έξω υγρό φως. Το ίδιο και οι Αρκτικοί πορθμοί. Και η ράχη της βόρειας θάλασσας από την ίδια φλόγα χτυπημένη πάφλαζε. Μα και του Νότου η μεσημβρινή γωνία, που βρίσκεται κάτω από την χιονισμένη καμπή του Αιγόκερω, έβραζε από ακόμη πιο θερμό σπινθήρα φλογισμένη. Ο Ωκεανός εκλιπαρούσε, χύνοντας ύδωρ από ποτάμια δάκρυα μέσα από τα υγρά του βλέφαρα. Τότε πια ο Ζευς μαλάκωσε την οργή του και, καθώς είδε την γη να κατατρώγεται από τον κεραυνό, την σπλαχνίστηκε και θέλησε με ύδωρ να ξεπλύνει τα αποτεφρωμένα της λείψανα και την φλογισμένη πληγή της. Τότε ο βροχοφόρος Ζευς έφερε κατακλυσμό σε όλη την γαία, αφού πρώτα γέμισε τον πόλο με πυκνά νέφη. Οι υδρορροές που βάσταγαν το ύδωρ του 7-πορου αιθέρος άνοιξαν, καθώς ο Ζευς διέταξε βροχή. Του πολύφλοισβου κόλπου οι χαράδρες μούγκρισαν με ορμητικότερους χείμαρρους. Οι λίμνες, του Ωκεανού, οι αποσπασθέντες θυγατέρες, ξεχείλισαν. Οι κρουνοί εξακόντιζαν στον αέρα του Ωκεανού το επίπεδο ύδωρ, οι βράχοι ψιλόβρεχαν. Τότε ο Δευκαλίων πέρασε τα υψωμένα ύδατα ναυτίλος άφθαστος στων αιθέρων την ρότα. Μια Λάρνακα ήταν ο στόλος του που έπλεε σε δική της πορεία και μόνη της κινιόταν σαν αυτόματη, διασχίζοντας τα μανιασμένα ύδατα δίχως να βρίσκει λιμάνι. Τότε πια έγινε ο Κόσμος άκοσμος κι ο πάντροφος Αιών διέλυσε την προαιώνια αρμονία του ανθρώπινου γένους. Μα κάτω από τα ένθεα νεύματα του Διός ο κυανοχαίτης Ποσειδών χτύπησε με την τρίαινα, που την γαία τέμνει, την μεσόμφαλο άκρη του Θεσσαλικού σκοπέλου (βουνού) και την έσχισε στα δυο, και δια μέσου της χωρισμένης κορυφής χίμηξε το ύδωρ με αστραφτερούς ιριδισμούς. Τίναξε κι η γη από πάνω της τα ύδατα της θεόσταλτης πλημύρας και σήκωσε ξανά το κεφάλι. Κατρακυλούσαν τα αυλάκια του ύδατος σε βαθειές κρυψώνες και φανερώθηκαν τα βουνά. Ο ήλιος έχυνε το διψασμένο φως του και στέγνωνε της γης την υγρή επιφάνεια. Τα ύδατα έφευγαν μέσα σε κοινά αυλάκια, και χάρη σε ακόμα πιο θερμές ακτίνες οι λάσπες ξεράθηκαν κι έγιναν όπως πρώτα. Η ανθρώπινη τέχνη έχτισε πολιτείες στηριγμένες σε πέτρινα θεμέλια. Οικοδομήθηκαν κι ανάκτορα και φτιάχτηκαν δρόμοι ασφαλείς στις νεόχτιστες πόλεις από τη νέα γενιά των ανθρώπων. Η φύση γέλασε ξανά. Τα φτερά των πουλιών που πετούν μαζί με τους δυνατούς ανέμους σπάθισαν και πάλι τον αέρα. - Ζευς δε πατήρ, προτέροιο δαϊζομένου Διονύσου γινώσκων σκιόεντα τύπον δολίοιο κατόπτρου, μητέρα Τιτήνων ελάσας ποινήτορι πυρσω Ζαγρέος ευκεράοιο κατεκλήισε φονηας Ταρταρίω πυλεωνι· και αιθομένων απο δένδρων θερμα βαρυνομένης εμαραίνετο βόστρυχα γαίης. αντολίην δ" εφλεξε, και αιθαλόεντι βελέμνω αιθετο Βάκτριον ουδας εώιον, αγχιπόροις δε κύμασιν Ασσυρίοισιν εδαίετο Κάσπιον υδωρ, Ινδωοί τε τένοντες· Ερυθραίοιο δε κόλπου εμπυρα κυμαίνοντος Αραψ θερμαίνετο Νηρεύς. και δύσιν αντικέλευθον εω πρήνιξε κεραυνω Ζευς πυρόεις φιλότεκνος· υπο Ζεφύροιο δε ταρσω ημιδαης σέλας υγρον απέπτυεν εσπερις αλμη . Αρκτωοί τε τένοντες· Ομοφλεγέος δε και αυτης πηγνυμένης πάφλαζε Βορήια νωτα θαλάσσης· Και Νοτίου νιφόεσσαν υπο κλίσιν Αιγοκερηος θερμοτέρω σπινθηρι μεσημβρινος εζεεν αγκών. και διεροις βλεφάροις ποταμήια δάκρυα λείβων Ωκεανος λιτάνευε χέων ικετήσιον υδωρ· Ζευς δε χόλον πρήυνε, βαρυνομένην δε κεραυνω γααν ιδων ελέαιρε, και ηθελεν υδατι νίψαι λύματα τεφρήεντα και εμπυρον ελκος αρούρης. και τότε γαιαν απασαν επέκλυσεν υέτιος Ζευς πυκνώσας νεφέεσσιν ολον πόλον, ουρανίη δε βρονταίοις πατάγοισι Διος μυκήσατο σάλπιγξ, αστέρες οππότε πάντες ενι σφετέροισι μελάθροις κεκριμένοι δρόμον ειχον, επει τετράζυγι δίφρω Ηέλιος σελάγιζε λεοντείων επι νώτων ππεύων εον οικον· Επταπόρου δε αιθέρος υδατόεντες ανωίχθησαν οχηες Ζηνος επομβρήσαντος· εριφλοίσβοιο δε κόλπου κρουνοις πλειοτέροισιν εμυκήσαντο χαράδραι, υδρηλαι δε θύγατρες αποσπάδες Ωκεανοιο λίμναι εκουφίζοντο, και ηέρι νέρτερον υδωρ κρουνοι ακοντιστηρες ανέβλυον συν Ωκεανοιο και σκοπιαι ραθάμιζον, και τότε Δευκαλίων περόων υψούμενον υδωρ ναυτίλος ην ακίχητος, εχων πλόον ηεροφοίτην, και στόλος αυτοκέλευθος ατερ ποδός, αμμορος ορμου, λάρνακος αυτοπόροιο κατέγραφε δύσνιφον υδωρ. καί νύ κε κόσμος ακοσμος εγίνετο, καί νύ κεν ανδρων ασπορον αρμονίην ανελύσατο πάντροφος Αιών· Αλλα Διος ζαθέοις υπο νεύμασι Κυανοχαίτης Θεσσαλικου σκοπέλοιο μεσόμφαλον ακρον αράξας γειοτόμω τριόδοντι διέσχισε, και δια μέσσου ρηγνυμένου πρηωνος εχάζετο μέρμερον υδωρ· και χύσιν υψικέλευθον απωσαμένη νιφετοιο γαια φάνη παλίνορσος· ελαυνομένων δε ρεέθρων εις βυθίους κευθμωνας εγυμνώθησαν ερίπναι. και χθονος υγρα μέτωπα χέων πολυδίψιον αιγλην Ηέλιος ξήραινε· παχυνομένων δε ροάων θερμοτέραις ακτισιν εχερσώθη πάλιν ιλυς οια πάρος. Βροτέη δε τετυγμένα μείζονι τέχνη αστεα λαϊνέοισιν ενεστήρικτο θεμέθλοις, δωμήθη δε μέλαθρα, νεοκτίστων δε πολήων αρτιγόνοις μερόπεσσιν εγυρώθησαν αγυιαί. και φύσις αψ" εγέλασσε· συνιπταμένων δε θυέλλαις ορνίθων πτερύγεσσιν ερετμώθη πάλιν αήρ».
Άρα, όπως θα διαπιστώσουμε και στην συνέχεια του κειμένου, όχι μόνον η γένεση του Έλληνα, μυθολογικά, έλαβε χώρα μετά την εκ του Διός και δια του κατακλυσμού του Δευκαλίωνα καταστροφή του χάλκινου γένους, την εποχή που βασιλιάς στην Αττική ήταν ο Κραναός, και ταυτόχρονα με την ακολουθούμενη εκ του Διός δημιουργία του ιερού γένους των Ηρώων το οποίο διήρκεσε οκτώ γενιές μέχρι τα Τρωικά, αλλά και ο κατακερματισμός του Ζαγρέα έλαβε χώρα πριν την εποχή του Κραναού.............
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.
Ο κατακλυσμός του Δευκαλίωνα, όμως, όπως λέγει ο Νόννος στα «Διονυσιακά, ραψωδία Στ', σ. 206 - 370», έγινε από τον «Υέτιο Ζεύς» προς τιμήν του κατακερματισμένου εκ των Τιτάνων πρώτου Διονύσου, του υιού του με την Κόρη Περσεφόνη : του «Ζαγρέος ευκεράοιο». Αλλά ας δούμε τι λέει ο Νόννος :Ο κατακλυσμός του Δευκαλίωνα, λέγει ο Νόννος στα «Διονυσιακά, ραψωδία Στ', σ. 206 - 370», έγινε από τον «Υέτιο Ζεύς» προς τιμήν του κατακερματισμένου εκ των Τιτάνων πρώτου Διονύσου, του «Ζαγρέος ευκεράοιο» που είναι γιός του Διός και της Κόρης Περσεφόνης. Αλλά ας δούμε τι λέει ο Νόννος : «Ό πατήρ Ζεύς, τον τεμαχισμό του πρώτου Διονύσου αντιλαμβανόμενος από την αντανάκλαση της μορφής επάνω στο δόλιο κάτοπτρο, καταδίωξε με εκδικητικό πυρσό την μητέρα των Τιτάνων και του ομορφοκέρατου Ζαγρέα τους φονιάδες τους φυλάκισε κλείνοντας την πύλη του Ταρτάρου. Από τα δέντρα που καίγονταν μαραίνοταν η βλάστηση της θλιμέννης γης. Ανέφλεξε την ανατολή, και με βέλος φλογερό έβαλε φωτιά στο ανατολικό Βάκτριο κατώφλι, ενώ με τα Ασσύρια κύματα που περνούν από κοντά φλεγόταν η Κασπία θάλασσα και ο ινδικός πορθμός. Από τα πυρωμένα κύματα του Ερυθρού κόλπου θερμαινόταν ο Άραβας Νηρέας. Την δύση στο απέναντι μέρος της οδού της εξαφάνιζε με τον κεραυνό της αυγής ο φλεγόμενος στοργικός πατέρας Ζευς. Και κάτω από το πέλμα του Ζέφυρου η μισκοκαμμένη δυτική θάλασσα τίναζε προς τα έξω υγρό φως. Το ίδιο και οι Αρκτικοί πορθμοί. Και η ράχη της βόρειας θάλασσας από την ίδια φλόγα χτυπημένη πάφλαζε. Μα και του Νότου η μεσημβρινή γωνία, που βρίσκεται κάτω από την χιονισμένη καμπή του Αιγόκερω, έβραζε από ακόμη πιο θερμό σπινθήρα φλογισμένη. Ο Ωκεανός εκλιπαρούσε, χύνοντας ύδωρ από ποτάμια δάκρυα μέσα από τα υγρά του βλέφαρα. Τότε πια ο Ζευς μαλάκωσε την οργή του και, καθώς είδε την γη να κατατρώγεται από τον κεραυνό, την σπλαχνίστηκε και θέλησε με ύδωρ να ξεπλύνει τα αποτεφρωμένα της λείψανα και την φλογισμένη πληγή της. Τότε ο βροχοφόρος Ζευς έφερε κατακλυσμό σε όλη την γαία, αφού πρώτα γέμισε τον πόλο με πυκνά νέφη. Οι υδρορροές που βάσταγαν το ύδωρ του 7-πορου αιθέρος άνοιξαν, καθώς ο Ζευς διέταξε βροχή. Του πολύφλοισβου κόλπου οι χαράδρες μούγκρισαν με ορμητικότερους χείμαρρους. Οι λίμνες, του Ωκεανού, οι αποσπασθέντες θυγατέρες, ξεχείλισαν. Οι κρουνοί εξακόντιζαν στον αέρα του Ωκεανού το επίπεδο ύδωρ, οι βράχοι ψιλόβρεχαν. Τότε ο Δευκαλίων πέρασε τα υψωμένα ύδατα ναυτίλος άφθαστος στων αιθέρων την ρότα. Μια Λάρνακα ήταν ο στόλος του που έπλεε σε δική της πορεία και μόνη της κινιόταν σαν αυτόματη, διασχίζοντας τα μανιασμένα ύδατα δίχως να βρίσκει λιμάνι. Τότε πια έγινε ο Κόσμος άκοσμος κι ο πάντροφος Αιών διέλυσε την προαιώνια αρμονία του ανθρώπινου γένους. Μα κάτω από τα ένθεα νεύματα του Διός ο κυανοχαίτης Ποσειδών χτύπησε με την τρίαινα, που την γαία τέμνει, την μεσόμφαλο άκρη του Θεσσαλικού σκοπέλου (βουνού) και την έσχισε στα δυο, και δια μέσου της χωρισμένης κορυφής χίμηξε το ύδωρ με αστραφτερούς ιριδισμούς. Τίναξε κι η γη από πάνω της τα ύδατα της θεόσταλτης πλημύρας και σήκωσε ξανά το κεφάλι. Κατρακυλούσαν τα αυλάκια του ύδατος σε βαθειές κρυψώνες και φανερώθηκαν τα βουνά. Ο ήλιος έχυνε το διψασμένο φως του και στέγνωνε της γης την υγρή επιφάνεια. Τα ύδατα έφευγαν μέσα σε κοινά αυλάκια, και χάρη σε ακόμα πιο θερμές ακτίνες οι λάσπες ξεράθηκαν κι έγιναν όπως πρώτα. Η ανθρώπινη τέχνη έχτισε πολιτείες στηριγμένες σε πέτρινα θεμέλια. Οικοδομήθηκαν κι ανάκτορα και φτιάχτηκαν δρόμοι ασφαλείς στις νεόχτιστες πόλεις από τη νέα γενιά των ανθρώπων. Η φύση γέλασε ξανά. Τα φτερά των πουλιών που πετούν μαζί με τους δυνατούς ανέμους σπάθισαν και πάλι τον αέρα. - Ζευς δε πατήρ, προτέροιο δαϊζομένου Διονύσου γινώσκων σκιόεντα τύπον δολίοιο κατόπτρου, μητέρα Τιτήνων ελάσας ποινήτορι πυρσω Ζαγρέος ευκεράοιο κατεκλήισε φονηας Ταρταρίω πυλεωνι· και αιθομένων απο δένδρων θερμα βαρυνομένης εμαραίνετο βόστρυχα γαίης. αντολίην δ" εφλεξε, και αιθαλόεντι βελέμνω αιθετο Βάκτριον ουδας εώιον, αγχιπόροις δε κύμασιν Ασσυρίοισιν εδαίετο Κάσπιον υδωρ, Ινδωοί τε τένοντες· Ερυθραίοιο δε κόλπου εμπυρα κυμαίνοντος Αραψ θερμαίνετο Νηρεύς. και δύσιν αντικέλευθον εω πρήνιξε κεραυνω Ζευς πυρόεις φιλότεκνος· υπο Ζεφύροιο δε ταρσω ημιδαης σέλας υγρον απέπτυεν εσπερις αλμη . Αρκτωοί τε τένοντες· Ομοφλεγέος δε και αυτης πηγνυμένης πάφλαζε Βορήια νωτα θαλάσσης· Και Νοτίου νιφόεσσαν υπο κλίσιν Αιγοκερηος θερμοτέρω σπινθηρι μεσημβρινος εζεεν αγκών. και διεροις βλεφάροις ποταμήια δάκρυα λείβων Ωκεανος λιτάνευε χέων ικετήσιον υδωρ· Ζευς δε χόλον πρήυνε, βαρυνομένην δε κεραυνω γααν ιδων ελέαιρε, και ηθελεν υδατι νίψαι λύματα τεφρήεντα και εμπυρον ελκος αρούρης. και τότε γαιαν απασαν επέκλυσεν υέτιος Ζευς πυκνώσας νεφέεσσιν ολον πόλον, ουρανίη δε βρονταίοις πατάγοισι Διος μυκήσατο σάλπιγξ, αστέρες οππότε πάντες ενι σφετέροισι μελάθροις κεκριμένοι δρόμον ειχον, επει τετράζυγι δίφρω Ηέλιος σελάγιζε λεοντείων επι νώτων ππεύων εον οικον· Επταπόρου δε αιθέρος υδατόεντες ανωίχθησαν οχηες Ζηνος επομβρήσαντος· εριφλοίσβοιο δε κόλπου κρουνοις πλειοτέροισιν εμυκήσαντο χαράδραι, υδρηλαι δε θύγατρες αποσπάδες Ωκεανοιο λίμναι εκουφίζοντο, και ηέρι νέρτερον υδωρ κρουνοι ακοντιστηρες ανέβλυον συν Ωκεανοιο και σκοπιαι ραθάμιζον, και τότε Δευκαλίων περόων υψούμενον υδωρ ναυτίλος ην ακίχητος, εχων πλόον ηεροφοίτην, και στόλος αυτοκέλευθος ατερ ποδός, αμμορος ορμου, λάρνακος αυτοπόροιο κατέγραφε δύσνιφον υδωρ. καί νύ κε κόσμος ακοσμος εγίνετο, καί νύ κεν ανδρων ασπορον αρμονίην ανελύσατο πάντροφος Αιών· Αλλα Διος ζαθέοις υπο νεύμασι Κυανοχαίτης Θεσσαλικου σκοπέλοιο μεσόμφαλον ακρον αράξας γειοτόμω τριόδοντι διέσχισε, και δια μέσσου ρηγνυμένου πρηωνος εχάζετο μέρμερον υδωρ· και χύσιν υψικέλευθον απωσαμένη νιφετοιο γαια φάνη παλίνορσος· ελαυνομένων δε ρεέθρων εις βυθίους κευθμωνας εγυμνώθησαν ερίπναι. και χθονος υγρα μέτωπα χέων πολυδίψιον αιγλην Ηέλιος ξήραινε· παχυνομένων δε ροάων θερμοτέραις ακτισιν εχερσώθη πάλιν ιλυς οια πάρος. Βροτέη δε τετυγμένα μείζονι τέχνη αστεα λαϊνέοισιν ενεστήρικτο θεμέθλοις, δωμήθη δε μέλαθρα, νεοκτίστων δε πολήων αρτιγόνοις μερόπεσσιν εγυρώθησαν αγυιαί. και φύσις αψ" εγέλασσε· συνιπταμένων δε θυέλλαις ορνίθων πτερύγεσσιν ερετμώθη πάλιν αήρ».
Άρα, όπως θα διαπιστώσουμε και στην συνέχεια του κειμένου, όχι μόνον η γένεση του Έλληνα, μυθολογικά, έλαβε χώρα μετά την εκ του Διός και δια του κατακλυσμού του Δευκαλίωνα καταστροφή του χάλκινου γένους, την εποχή που βασιλιάς στην Αττική ήταν ο Κραναός, και ταυτόχρονα με την ακολουθούμενη εκ του Διός δημιουργία του ιερού γένους των Ηρώων το οποίο διήρκεσε οκτώ γενιές μέχρι τα Τρωικά, αλλά και ο κατακερματισμός του Ζαγρέα έλαβε χώρα πριν την εποχή του Κραναού.............
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.
Αναρτήσεις
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου